Ad mini marathon en VIP clinic van Evy Gruyaert

Het was marathonweekend in Rotterdam. Van vrijdag tot en met zondag stond de hele stad in het teken van de marathon. Zaterdag begon het hardlopen al met de kids runs van 1 en 2,5 km en de mini marathon van 4,2 km. Zaterdag stond ik aan de start van mijn marathonweekend. Ik trapte mijn weekend af met de mini marathon.

Vrijdag ging ik samen met Alyssa alle startnummers voor het weekend halen. We liepen een rondje over de expo en buiten in de zon kletsten we nog wat.

Het idee om met de AD mini marathon mee te doen kwam door mijn moeder. Ik had al een startnummer voor de 1/4 marathon op zondag, ze zag in de krant dat er ook en mini marathon was en dat als je abonnee was, je kans maakte op kaartjes. Twee dagen over de Coolsingel hardlopen, dat leek me wel wat. Ik stuurde een e-mail en een paar dagen later kreeg ik een email dat ik echt mee mocht lopen met de AD mini marathon. Een paar dagen voordat het marathonweekend begint, krijg ik een e-mail dat ik één van de 40 gelukkigen ben die aanwezig mogen zijn bij de Meet & Greet en de VIP clinic van Evy Gruyaert in de Bijenkorf Rotterdam. Wauw, wat super tof!

Het is zaterdag  8 uur in de ochtend. Ik word rustig wakker en voel enorme onrustigheid in mijn benen. Ze willen niet stil blijven liggen. De zenuwen zijn aanwezig. Het is maar 4,2 km en dan toch die spanning. Het is wel een wedstrijd en geen gewoon rondje hardlopen en de volgende dag kan ik weer, waarschijnlijk komt daar de spanning vandaan.

Mijn dag begint met douchen, beschuitje, appel, drinken en tandenpoetsen. Zaterdagochtend vertrek ik naar Rotterdam en meld mij in de Bijenkorf. Bij de Meet & Greet ga ik op de foto met Evy en kletsen we even.

Na de Meet & Greet worden we naar een ruimte op de 4e etage gebracht en krijgen daar wat te drinken. Geen bubbels hoe ze het normaal doen bij de Bijenkorf, maar water of thee want ja, wij moeten nog hardlopen. Terwijl Evy gaat praten krijgen wij een pasta. Erg lekker maar toch eet ik het niet helemaal op want dat vind ik wat veel.

Na het enorm enthousiaste verhaal van Evy was het woord aan Energy Lab. We kregen interessante informatie over trainingen, hardlopen, snelheid en nog veel meer. Voordat ik het wist was het voorbij en gingen we ons omkleden.

Mijn moeder stond al op me te wachten en samen liepen we naar het startvak. We bespraken waar ze ongeveer zou gaan staan, zodat ik wist waar ik moest zwaaien en kijken. Nog even snel bij het Hilton naar de wc, een foto voor het startvak en toen kon ik het startvak in. In het startvak was het al aan het regenen en het ging steeds harder. Nog even wachten op het startschot dat door Evy werd gegeven en we konden gaan.

Wauw, wat veel mensen voor me. Mensen die ik inhaal. Hé mama, zwaaien. Ik blijf mensen inhalen. Mijn tempo is goed en ik word hier en daar nu wel ingehaald. Het is een druk parcours en ik loop op plekken waar ik nog nooit heb gelopen. We lopen langs enorme gebouwen en whoesh daar komt een windvlaag en het gaat nog harder regenen. Ik krijg flashbacks naar Zandvoort, alleen nu heb ik veel minder aan dus ben ik echt al heel nat.

De kilometers vliegen voorbij en voordat ik het weet heb ik alle lusjes die we liepen al achter me gelaten en blijf ik mensen inhalen. Dit gebeurt niet vaak, voor mij leuk, voor hun wat minder. Het rechte stuk en dan bij de kruising de Coolsingel op. Dit is het, de Coolsingel, kan ik nog harder? Waar zou mama staan? Ik ben er gewoon bijna, geen pijn, alleen maar nat. Ik merk dat ik al de hele tijd lach en geniet.

Op het asfalt staat 500 m. Dit betekent dat we er bijna zijn. Mijn zicht wordt steeds slechter, want mijn bril is niet alleen nat maar beslaat nu ook. Door mijn hoofd gaat gelijk: binnenkort toch de lenzen maar testen. Ik versnel nog wat en daar staat mama, high five. Nu kan ik nog iets sneller. Even richting het midden en die finish over. Zeiknat maar enorm blij haal ik mijn medaille op en kijk ik terug op een enorm leuke dag. Een dag waarop ik dingen heb geleerd en heb genoten. Mijn tijd Is 27:14, wat ik echt supergoed vind, want ik wilde me inhouden. Er stond immers nog een wedstrijd op de planning de volgende dag.

Terwijl ik richting mijn moeder loop krijg ik een berichtje van Nicole. Ze stond 100 m van de finish en heeft twee superleuke foto’s gemaakt. Eén zie je in deze post terug. Zo leuk dat er nog iemand staat terwijl je niet zeker wist of ze er zou staan.

Zeiknat maar enorm trots vind ik mijn moeder. We gaan mijn spullen halen en onder het genot van een bananen mango smoothie en wat lekkers geniet ik nog even na en wordt ik droger.

De rest van de dag nagenieten en voorbereiden op nog een keer de Coolsingel.