Claire Bidwell Smith - Dat wat je meekrijgt

Claire Bidwell Smith – Dat wat je meekrijgt

 Als het had gekund had ik Dat wat je meekrijgt in één keer uit willen lezen. Hij is uit en nu begint het moeilijke gedeelte, de recensie. Moeilijk omdat het een fijn, bijzonder boek is maar hoe ga ik dat overbrengen.

Claire Bidwell Smith – Dat wat je meekrijgt
In dit prachtige debuut krijgt Claire Bidwell Smith, enig kind, op veertienjarige leeftijd te horen dat haar beide ouders zijn gediagnosticeerd met kanker. Wat volgt is een coming-of-age verhaal dat zowel hartverscheurend als inspirerend is. Claire probeert om te gaan met het gewicht van deze harde realiteit door zich te storten op jongens, alcohol, reizen en de anonimiteit van steden als New York en Los Angeles. Op haar vijfentwintigste zijn haar beide ouders overleden. Ondanks het verdriet weet ze zichzelf, en uiteindelijk ook haar geluk, te vinden. Claires verhaal is een bijzondere les over hoe een aantal van de grootste ontberingen van het leven overwonnen kunnen worden.

Op een vrijdagavond toen ik thuis kwam lag er een pakketje op mijn bureau. In het pakketje zat het boek van Claire Bidwell Smith – Dat wat je meekrijgt. De voorkant is mooi, rustig en gepast bij het onderwerp. Het eerste wat mij opvalt als ik ga lezen is het gemak waarmee het gaat, de zinnen, stukjes tekst hebben elke keer een enter ruimte tussen elkaar. Deze manier leest heel rustig en maakt elke zin belangrijk en zorgt ook dat je ze echt leest en niet erover heen scant. De hoofdstukken lopen in jaargetal door elkaar heen, het begint in 1996 als Claire achttien is, gevolgd door het jaartal dat ze veertien was het hoofdstuk daarna is ze vierentwintig. De meeste keren als ik een boek lees wat veel tussen jaartallen heen en weer slingert heb ik er moeite mee dit keer is dat anders, ik heb geen moeite met de wisseling in jaren omdat ik goed doorheb in welke periode het zich afspeelt.Je maakt in het boek mee hoe Claire omgaat met haar zieke moeder en vader, hoe ze omgaat met het doodgaan van haar ouders en hoe ze het verwerkt. Toch blijven de hele erge details van de ziekte van haar ouders achterwege, aan het einde lees je heel even over het vervangen van een luier bij haar vader en hoe moeilijk ze het vind haar zieke moeder aan te raken of in te smeren zoals haar tante wel doet maar over de echt zieke kanten lees je niet veel. Het gaat echt over de gevoelens van Claire en hoe zij hiermee omgaat wat er met haar gebeurt.Aan het einde komen een paar zinnen die ik erg goed/mooi vind

  1. Er is echter geen juiste manier om te rouwen. Er is geen gemakkelijke manier om te helen en er is zeker geen tijdsbestek waar je je aan moet houden. Maar zonder uitzondering twijfelt toch de meerderheid van de mensen of ze er wel goed mee omgaan.
  2. Er bestaat niet één typische reactie op verlies, net zomin als er één typisch verlies bestaat. Ons verdriet is net zo persoonlijk als ons leven.

Mijn oma is dit jaar overleden en in de tijd voor ze overleed vroeg ik me vaak af doe ik het goed neem ik de juiste beslissing. Mijn reactie toen ze er niet meer was had ik niet verwacht hoe hij kwam en de zinnen hierboven zijn van een langer stukje tekst wat echt duidelijk maakt dat verlies elk op zijn eigen manier komt en dat heb ik ook meegemaakt bij oma. Soms komt ze even voorbij in mijn gedachten of in die van mijn zus en mij samen.

Over de auteur
Claire Bidwell Smith woont met haar man en twee dochters in Los Angeles. Ze is psychotherapeut, gespecialiseerd in rouw, en schrijft voor o.a. The Huffington Post. Ze is vrijwilliger voor de non-profitorganisaties van Dave Eggers, ‘Literacy Center 826LA’ en stervensbegeleider in een hospice.
Leesfragment op Lev. boeken