Dam tot Damloop 2016

De Dam tot Damloop heb ik afgelopen zondag gelopen. Wat! De damloop? Sinds wanneer stond deze dan op mijn planning? Twee dagen voor onze vakantie besloot ik dat ik bij mijn team wilde zijn. We zouden dan bijna allemaal hierbij zijn en dat is toch wel enorm leuk. Via Petra kon ik meedoen in het team van haar werk en dat was wel erg top. 10 EM – 16,1 km van Amsterdam naar Zaandam. Ideaal voor mijn duurloop en erna veel gezelligheid.

Ik wist niet wat ik kon verwachten van deze run. Er werd gewaarschuwd voor de warmte. Ik hoorde van andere de rot plekjes maar je moet het toch echt zelf beleven. Ik heb het beleefd maar het is lastig om te beschrijven hoe de Dam tot Damloop was. Ik heb een gat. Een best groot gat. Ik zit hier met mijn laptop voor me en kan weinig herinneren. Stukjes komen terug maar niet alles. Waar ik normaal al best veel vergeet terwijl ik aan het hardlopen ben moet ik nu extra moeite doen. Ik moet heel bewust terug gaan naar de ochtend van de Dam tot Dam en zo mijn stappen na gaan. Gelukkig zijn er foto’s, de route en de video’s. Waarom ik zo’n groot gat heb zullen jullie aan het einde kort lezen.

Het is zondag. raceday maar het voelt nog niet zo. Ik heb nog geen startnummer en dat werkt wel mee denk ik. Dan ook dat ik hier niet naartoe geleefd heb maar het een last minute actie is omdat bijna heel het team er is. Ik wilde te graag iedereen weer zien en dan is zo’n run ideaal. Tegelijkertijd moest ik nog een lange duurloop doen dus combineren is dan het beste toch. Ontbijten, kletsen met elkaar op whatsapp en daar begint het, de kriebels komen. Gelukkig ze zijn er. Aankleden, tas pakken, schoenen aan en wanneer Rianne er is kunnen we gaan. Een luxe dit keer, we worden gebracht naar Amsterdam door mijn vriend. Relaxt richting de start.

Vlakbij Amsterdam CS laat ik mijn vriend stoppen want er is een file naar CS. We wandelen het laatste stukje, wel lekker voor we in de drukte opgaan. Waar moeten we heen, we staan aan de IJ-zijde maar waar is Petra en de vrachtwagens?. Joanna komen we beneden tegen en met instructies van Petra die ik over de telefoon kreeg vond ik ook haar, haar collega en haar zwager. Startnummer! Yes nu is het echt. We gaan dalijk hardlopen tijdens een enorm hardloopevenement. Foto’s maken natuurlijk, het startvak in, nog even plassen en dan klaar gaan staan.

Wat ging dat snel en soepel. De rest gaat in een rap tempo ik heb niet het idee dat we eeuwen staan te wachten. Voor ik het wist waren we gestart. Een straat met bochtjes en zo richting de IJ-tunnel. De tunnel waar ik voor gewaarschuwd was, hoe zou het zijn. Wat was die tunnel warm, warm niet normaal. Het zweet brak me uit. Hij is echt lang. Geen GPS, geen idee van snelheid. Na een best lang stuk waren er ventilatoren die ik met heel veel blijdschap op me af liet komen. Ik deed zelfs mijn armen in de lucht om overal de frisse lucht te laten komen. En toen kwam er licht aan het einde van de tunnel. Ik hou van licht.

Ondertussen liepen Petra en ik nog samen en dat ging echt lekker. Petra is fijn om mee te lopen. Allebei ons muziek aan en af en toe checken bij elkaar hoe het gaat. We liepen te hard. Maar het voelde goed. Het tempo lag niet net onder de 7 minuten per kilometer maar meer rond de 6:35 denk ik. Door uitval van mijn gps had ik de eerste kilometers geen goed beeld van ons tempo. Dat is later ook duidelijk terug te zien in mijn statistieken want 12 minuten over de eerste kilometer en 40 seconden over de 2e kilometer, dat klopt niet echt.

Ik was blij met de weg waar we opliepen maar toen kwamen de kopjes. Ik had het idee dat ik drie dubbel moest werken. Stom stuk wat heb ik je vervloekt. Ik heb geen idee wanneer dit stuk voorbij was maar ik was er blij mee dat het voorbij was. De route vond ik echt mooi. Elk deel was anders, niks was hetzelfde en bijna overal mensen. Mensen met water, vlaggen, muziek, zo veel mensen. De tuinslangen waren heerlijk om even langs te lopen en voor verkoeling te zorgen. Dat was echt een topactie van de mensen op het parcours.

Vlakbij de snelweg (ik denk dat het daar was) kreeg ik het steeds zwaarder. Ik had het warm. Mijn kuiten die al dagen aan het zeuren waren begonnen te zeiken. Even in gesprek met mezelf. Petra en ik liepen nog samen maar ik nam een besluit. Ik zal haar langzaam laten gaan. Ik wilde niet, zeker niet, ik had dit graag samen afgemaakt. Petra is zo gegroeid en sterk terug gekomen van haar blessure echt top. Ik liet haar gaan, deze run was belangrijk voor haar. Voor mij was dit echt een training. Ik was al veel te snel gegaan, dat was niet de bedoeling. Er is voor mij een ander doel wat veel groter is dan deze enorme Dam tot Damloop.

De keuze om Petra te laten gaan was niet makkelijk maar goed. Ik nam mijn laatste gelletje, dronk water en heb stukjes gewandeld. Gewandeld, ja helaas wel. Ik kon niet anders meer, ik wilde het einde halen maar die kuiten die hadden het niet fijn. Langs het parcour was het druk, op het parcour was het druk. Ik hield mijn ogen gefocust op de mannen die langs liepen. Ik zocht een hoofd met een rood witte doek en een just keep running shirt. Zou ik hem tegen gaan komen? Gaat Koen me inhalen? Kan ik nog met hem mee als hij langs komt? Ik whatsapp Rianne en wil weten waar ze is. Links of Rechts.

Daar is ze links, even aan de kant van de snelle lopers lopen ik heb een high five nodig. Bam even wat power van haar. Misselijkheid overheerst en een bijna kots moment. Het is nog maar een kort stukje. Echt zo kort. De aftelbordjes zie ik al. Normaal geef ik nog alles wat er in me zit maar het lijkt zo ver weg. Waarom versnel ik niet. Ik moet wandelen. Ik moet hardlopen. Ik wandel, ik ga weer harder. Het is maar een paar honderd meter maar mijn benen protesteren. Hardlopend ga ik uiteindelijk over de finish.

Gehaald en in een hele mooie tijd van 1:54:19 Kapot! Genoten? Ja zeker wel maar het zware van deze run overheerst. Ik probeer de vrolijke momenten terug te halen maar ik kan ze niet allemaal vinden. Deze run was wel een klap op mijn vertrouwen voor de halve marathon van Eindhoven. Hoe ga ik dat doen? Ben ik wel echt zo klaar als ik dacht. Of heb ik toch te weinig getraind?

Mijn kuiten waren pijnlijk maar gelukkig was het park niet om de hoek dus kon ik goed uitlopen. Dit uitlopen deed ik met de laatste spannende minuten van PSV – Feyenoord op mijn telefoon met Rianne naast me. Zenuwslopend die laatste tellen met een prachtige redding en toen het fluitsingnaal. Gewonnen van PSV en nog steeds bovenaan. We voegden ons bij de toppers die al gefinisht waren. Ik viel bij Zélia in haar armen, oooo wat had ik die knuffel nodig. Gezellig kletsen, drinken en lachen. Heerlijk om dit met het team te beleven.

Wat een mooie dag was bleef geen mooie dag en daarom heb ik dus ook vele gaten. Uiteindelijk merk ik hoe langer ik met dit verslag bezig ben er meer terug komt. In het kort even wat er na de mooie dag gebeurde, waarom ik gaten heb. Rianne en ik werden opgehaald door mijn vriend. Nog maar net onderweg veranderde onze avond. We moesten afremmen vanwege wat opstoppingen. Dat doen we ruim op tijd en rustig aan en toen gebeurde het. Kabam! En de rest heb ik van anderen. Onze auto werd van achteren geraakt door een auto die met belachelijke snelheid aankwam rijden. We zijn gaan draaien, we werden nog een keer geraakt en toen stonden we stil. Ik was in paniek we stonden schuin op de weg met al het verkeer links van ons en de auto in puin.

Politie, ambulances en de hele weg werd afgezet. Geen woorden voor wat er gebeurt is. Ik ben dankbaar dat we er alle drie nog zijn. Rianne en ik werden vervoert naar het ziekenhuis met infuus en ons hoofd helemaal in blokken. Bij mij ging er nog wat extra door het infuus want ja ik had de Dam tot Dam gelopen. Ik had wat extra’s nodig, dat was wel heerlijk. Na een scan en foto’s werden we ontslagen uit het ziekenhuis met het fijne nieuws dat we alleen wat stijf en spierpijn zouden hebben.

Een donkere wolk die op een mooie dag voor mij hangt. Nee het was geen top run maar ik had graag meer geweten van wat ik gezien en gevoeld heb. Ik weet zeker dat ik een heel stuk heel vrolijk heb gelopen. Mijn vrolijkheid overheerst meestal want dat ben ik.

Op dit moment dat ik mijn verslag schrijf kan ik melden dat het alweer wat beter gaat. Er komen steeds meer beurze plekken naar boven maar de misselijkheid en erge nekklachten worden steeds minder.

Twee klappen te verwerken.
De klap van de wedstrijd die me aan het twijfelen brengt en de enorme klap van het ongeluk.