Hadden we maar dezelfde taal gesproken

Acht woorden op een witte pagina. Acht woorden die me doen beseffen dat dit geen vrolijk boek is om te lezen en te bekijken. Over welke woorden ik het heb; Voor hen die vielen voor vrede en vrijheid. De eerste woorden in Hadden we maar dezelfde taal gesproken.

Hadden we maar dezelfde taal gesproken gaat over de vier jaar durende Eerste wereld oorlog. De oorlog die voor velen onbekend is, de oorlog waarvan nog maar weinig overlevenden zijn. Creyghton en Van Duijnhoven nemen je mee langs de Hindenburgerlinie. De Hindenburglinie die ruim duizend kilometer lang is volgden Creyghton en Van Duijnhoven de afgelopen jaren. De reis begint in Belgie bij Nieuwpoort een plek waar ik zelf ben geweest en waar ik monumenten heb bezocht. De reis vervolgt zich tot aan Pfetterhouse bij de Zwitserse grens.

De inspiratie om dit boek te maken waren de aangrijpende en persoonlijke aantekeningen, brieven en dagboeken van de mannen die in de loopgraven vochten. De foto’s zijn prachtig, indrukwekkend en de verhalen erbij.

Teksten zoals onderstaand maken indruk. Doen beseffen wat voor geluk wij hebben. Wat je na dit stukje leest is indrukwekkend en mooi. De soldaten krijgen een hart in plaats van alleen maar een geweer. De soldaten waren ook mensen en hadden ook gevoelens.

2.000 volt. Dat was de spanning die de Duitsers vanaf het late voorjaar van 1914 tijdens de Eerste wereldoorlog op de elektrische versperring hadden gezet langs de 450 km lange Belgische-Nederlandse grens.

Naast de foto’s in het boek staan teksten, poëzie en proza. Niet alleen van Van Duijnhoven maar ook van bekende Vlaamse en Nederlandse schrijvers zoals Tommy Wieringa en Mirjam Rotenstreich. Een indrukwekkend maar ook erg mooi boek met prachtige fotografie en teksten die erbij passen. Het boek is verschenen tegelijkertijd met de fototentoonstelling Hindenburgline Project in museum De Pont in Tilburg. Deze tentoonstelling is nog te zien tot 21 augustus 2016.

Recensie exemplaar met dank aan Uitgeverij Rubinstein