Halve marathon Eindhoven 2016

Vorig jaar liep ik mijn eerste halve marathon in Eindhoven. Ik had toen veel last van mijn rug en arm maar nu ik was geopereerd was er een kans om de halve marathon nu “zonder pijn” te doen. Daar had ik enorm veel zin in. De trainingen verliepen niet altijd soepel. Het warme weer hield me tegen om de lange duurlopen te doen en ritme om drie keer per week elke week te trainen. Toch keek ik er erg naar uit om weer door Eindhoven heen te gaan hardlopen.

Het weekend Halve marathon Eindhoven was gepland. Zaterdagochtend zouden we aankomen in Eindhoven. Naar Eveline gaan om bij te kletsen en te knuffelen met haar kleine mannetje. Winkelen en startnummer halen. Daarna naar Zélia om daar te eten en te slapen. De volgende dag relaxt opstaan, Koen en Nicole aanmoedigen bij de hele marathon en dan zelf voorbereiden. Voorbereiden op mijn eerste “pijnloze” halve marathon. Dit was het plan. We keken er enorm naar uit, Rianne en ik. Even de gedachten verzetten want een ongeluk hakt er flink in, ook mentaal. Dinsdag werd dit plan onder onze voeten vandaan getrokken en stond voor ons de tijd stil. Mijn opa overleed dinsdag onverwachts. Één van de belangrijkste mannen in mijn leven is er niet meer.

Over Eindhoven ontstond er geen twijfel. Ik zou zondag de halve marathon gaan lopen. Zaterdag hebben we opa begraven. Ik heb hem nog verteld hoe gaaf ik het vond dat hij met mij mee heeft gefietst terwijl ik aan het hardlopen was. Het laatste wat ik tegen mijn opa heb gezegt: “Morgen loop ik de halve marathon voor u.” Dus zondag zijn we naar Eindhoven gereden. De halve marathon, nu nog belangrijker dan hij al was. Voor opa. De man die zo trots was dat ik, zijn kleindochter zo sportief ben. Hij wist dat ik de halve marathon weer ging lopen hij had het er nog met Rianne maandag over gehad. Daarom voor opa.

Zondagochtend vroeg zit ik al beneden en met vroeg bedoel ik om 5 uur. De spanning zit er al goed in. Ik doe een uur over mijn boterham, wc bezoekjes zijn ook nodig en check nog even de tijd die ik vorig jaar liep voor ik in de auto stap bepakt en bezakt. Natuurlijk haal ik Rianne op, nu meer dan ooit heb ik haar nodig. En een wedstrijd zonder mijn zus erbij zou heel vreemd voor me zijn. Muziekje aan, een hoop geklets en lekker ontspannen rijden we richting Eindhoven. We kunnen nog op tijd bij het huis van Zélia komen voor het parcours dicht gaat. En dan heb ik eindelijk mijn startnummer in mijn handen het wordt nu heel echt.

Na even relax zitten gaan we met de fiets naar het beursgebouw waar ik Maaike, Petra en Marleen hun startnummer geef. Joanna zien we daar ook en dan moeten we met zijn alle ons de drukte in begeven. 9000 mensen starten er op de halve marathon. Al die mensen, het zijn er zo ontzettend veel. Tijd om naar het startvak te gaan. Dixie’s lopen we voorbij in de hoop dat er meer staan. Net voor ons startvak een hele rij en een korte wachtrij. Echt pluspunten voor deze organisatie. Binnen no-time heb ik kunnen plassen en ben ik er klaar voor. Nu gaat het allemaal heel snel.

We gaan het startvak in en schuiven en dan opeens lopen we al. Extra meters want de start is zeker 300 meter verder maar we gaan al. Ik start samen met Petra maar ik merk dat ze meer kan dan ze zelf gedacht had door de verkoudheid. Ik weet dat ik niet te snel moet gaan en ik zit al op een hoger tempo dan ik gewild had. Rustig starten lukt natuurlijk nooit. Ik laat Petra dus ook haar race lopen. Na een poosje is ze voor mijn zicht helemaal verdwenen.

Langs het parcours staan zo veel mensen en dat 21.1 km lang. Voor mij waren sommige mensen wel moeilijk want waarom hadden de oude opa’s net zulke petjes op als mijn opa altijd had. Moeilijk maar toch ook wel weer mooi. De eerste kilometers blijven mensen me maar inhalen. Links, rechts overal zoeven ze langs en echt ik loop helemaal rechts en nog wurmen ze zich erdoor. Ik heb geen idee waar mijn supporter is. Ik blijf maar uitkijken naar een vlaggetje of bordje. Wanneer ik bij de 6km ben en weet dat ik lekker loop stuur ik een berichtje naar Ri waar ze is. Ben er best even klaar mee dat ik haar niet zie en hoop niet dat ik haar gemist heb. Dan zie ik Zélia staan en een paar honderd meter net na de bocht daar staat mijn zus. Heerlijk dat geeft een fijn gevoel om verder te gaan. Natuurlijk wel even helemaal van rechts naar links om even echt langs haar te lopen. Die extra meters maken toch niet meer uit.

Ik herken stukjes van het parcours en dat is fijn. Mooie stukjes en een fijne ondergrond overal. Geen gekke steentjes. De kilometers gaan voorbij en bij alle verzorgingsposten pak ik een stuk sinaasappel. Het zijn echt veel verzorgingsposten die ze hier hebben en dat is echt zo fijn. Ik drink onderweg kleine beetjes en eet mijn snoepjes en een gelletje. Het voelt allemaal goed en lekker en mijn tempo is redelijk stabiel. Het schommelt wat heen en weer, net onder of net boeven de 7 minuten maar rustiger kan ik niet. Al zou ik willen mijn voeten willen dit tempo. Ik denk dat mijn benen weten dat als ik langzamer ga ik kan gaan breken. In mijn ogen zitten er tranen, niet zichtbaar nog maar ik voel ze. Tegelijkertijd heb ik wel een smile op mijn gezicht.

Terwijl ik aan het lopen ben weet ik opeens wat er komen gaat, viaduct en dan het bos. Dit jaar niet onder het viaduct via de autoweg maar het fietspad en dat kan, het scheelt zo veel kracht en dat is fijn. Het is nog een stukje naar het bos en langer dan verwacht. Na de drankpost zie ik een shirt voor me. Just Keep Running staat erop. Wat doet Petra opeens weer voor me. Na een stukje achter haar ben ik naast haar. Ze is blij me te zien en wil graag meelopen. Natuurlijk mag dat!

We hebben punten om af te gaan en we gaan naar ons eerste punt. Ri staat halverwege het bos zei ze. Nou dat was wel iets verder dan halverwege. Eindelijk zie ik haar en ik weet dat ik het nu zonder haar moet doen, ze moet naar de finish. Vorig jaar kon ze meefietsen een heel stuk maar nu is daar totaal geen mogelijkheid toe want het is nog steeds druk om me heen. Weer een drankpost voor een sinaasappel en een spons. Een bochtje een lus en dan hebben we daar Strijp-S. Het volgende punt. Waar zullen ze zijn. In de verte zie ik armen in de lucht en gejuich en gegil. Daar staat ze en niet alleen. Nee Eveline staat daar met haar gezin mij aan te moedigen. Ik neem een sprintje vlieg in haar armen want ik kan niet zomaar haar voorbij lopen zonder die knuffel. Wat voelde het goed om hun daar te zien staan. Mijn kleinste supporter in de armen van zijn vader. Echt zo schattig.

Ik ga weer rustig verder maar ik weet niet meer hoe ik adem moet halen. Hartslagband af want dat werkt niet meer het is te strak. Het gevoel dat ik geen adem meer krijg moet weg. Het volgende punt voor mij is het stadion waar ik even moet zingen. Wel in mijn hoofd. Petra zegt nog, je zingt niet. Echt wel maar ik durf het gewoon niet hardop. En dan de Running Junkies, ik zie Mari al staan. Weer een boost energie. In de verte zie ik de Media Markt komen. Ik krijg het alleen maar zwaarder, mijn benen willen wel maar mijn tranen zitten zo hoog. Ik wil ze niet zien en toch weer wel. Ik ben bang dat ik helemaal breek en ik moet nog maar een kort stukje. Daar staan Marleen, Koen, Zélia, Noa en Midas. Het beklemmende gevoel wordt erger. Sportbh dan ook maar los. Want alles zit te strak.

In dit aller laatste stukje krijg ik pas last van mijn onderrug. Niet heel erg maar het is er wel en ik noteer het in mijn hoofd zodat ik dit blijf trainen. We lopen nog steeds. De enorme mensen massa houd nog niet op, we gaan door het winkelgebied. Dit gebied is smal en druk. Ik laat Petra weten dat het niet meer gaat en dat ze moet gaan. Maar ze gaat niet. Ze wil er zijn voor mij, ik heb haar meegenomen vanaf het bos nu neemt ze mij mee naar de finish. Ik heb dit jaar het bruggetje bewust meegemaakt die ik vorig jaar helemaal gemist heb. Nu weet ik wat Josianne en Zélia bedoelden. Het bruggetje op werd wandelend gedaan. Ik moet soms even een paar stappen wandelen. Maar echt stilstaan dat doen we niet. Petra is optimistisch na elke bocht, we zijn er bijna. Uit ervaring van vorig jaar weet ik dat het nog een pleuris end is. Die laatste meters zijn hier echt het zwaarste. Zoveel vlaggetjes en bogen en elke keer is het niet de finish.

Maar dan zien we echt finish staan en hand in hand gaan we de laatste meters de finish tegemoet en over de finish. Petra zegt gelijk, zet je horloge stop en dan mag ik me omdraaien en sta ik te janken in haar armen. Het is gelukt. De halve marathon is gelopen en in een tijd waar ik na het ongeluk niet meer in geloofde. 2:29:24 onder de 2:30 en 14 minuten sneller dan vorig jaar. Ik kan het niet geloven. We hebben het gedaan! Normaal zou ik stuiteren van blijdschap maar wat is dit dubbel. Ik kan het opa niet vertellen maar ik geloof dat hij erbij was. Hij heeft in ieder geval heel de wedstrijd in mijn ketting om mijn nek gehangen.

We lopen verder en we omhelzen elkaar nog een paar keer. Daar komt een blij eitje aan lopen. Het is Josianne met drinken en een knuffel. Ze heeft ons allemaal zo goed in de gaten lopen houden dat ze precies wist wanneer we binnen kwamen. Fijn om daar al iemand te hebben die je kent. En dan de medaille. Josianne hangt mijn medaille om. Niet de man die het hoort te doen nee mijn eigen teammaatje.

We wandelen verder, drinken, sinaasappel en mijn ouders bellen. Ik moet ze even spreken en vertellen dat het is gelukt. Dan zig zag overal tussendoor want ik moet Rianne mijn medaille laten zien. Die houd het ook niet droog. Na foto’s gemaakt te hebben bij de Supporters van bewegen gaan we naar het beursgebouw en dan naar de rest van ons team. Daar zie ik een topper staan die ik nog heel graag wilde zien na de finish. Nicole heeft gewoon haar eerste marathon gelopen. Ik ben onwijs trots op haar en we “rennen” naar elkaar toe. Het is meer slow motion zoals in een film want rennen gaat niet meer.

We sluiten deze mooie dag af bij Koen, heerlijk in de jacuzzi en pizza eten voor we allemaal naar huis gaan. Het was een dag die voor mij heel emotioneel was maar die ik niet had willen missen. De steun die iedereen gegeven heeft voor, tijdens en na de run was zo fijn. De normale adrenaline die in me bleef tot ver de volgende dag was er niet. Ik lag om 1 uur in mijn bed en werd de volgende morgen om 9 uur pas wakker. Alles was gegeven.

Halve marathon Eindhoven tot volgend jaar!