tilburg

Halve marathon Tilburg

In Tilburg moest het gaan gebeuren 10 minuten sneller als het kon op de halve marathon. Die 10 minuten sneller werden 10 minuten langzamer vanwege het extreem warme weer. Verstandig heb ik deze halve marathon uitgelopen. Het was een zware halve marathon en toch had ik hem niet willen missen.

Via Just Keep Running waren we uitgenodigd om mee te doen aan deze wedstrijd. Op elke afstand hadden we wel iemand die liep. Met vier dames stonden we aan de start van de halve marathon. We hadden er enorm veel zin in en waren ook een beetje zenuwachtig. Ik had een wedstrijd plan gemaakt maar of het in Tilburg gebruikt kon worden dat was nog maar de vraag. Sneller was ik zeker geworden maar dan moesten de condities ook wel goed zijn. Het warme weer van de dagen ervoor hakten in op mijn nachtrust en mijn benen. Onrustige benen elke dag. Net of ik al een aantal halve marathons had gelopen. Ik zou wel zien hoe het liep. Bij de start was in ieder geval de temperatuur nog lekker.

We starten best achteraan maar dat is best wel fijn zo kan je direct je eigen tempo bepalen. In de drukte wordt je vaak meegezogen en dat wilde ik zeker niet. Onder begeleiding van twee motorambulances liepen Petra en ik het eerste stuk. Hier hadden we natuurlijk enorme lol om. Ik start op het tempo wat ik wilde en dat voelt goed, Petra volgt me op dit tempo en we lopen lekker zo samen.

Rianne had een whatsapp gestuurd waar ze ongeveer zou zijn. Nou dat was een stukje verder dan ze had gezegd maar zeker een leuk stuk. Zwaaien en we draaien een ander straatje in. Na de eerste sponzenpost was al te merken dat het warmer werd. Het tempo liep nog lekker en tot 5 km zaten we echt perfect op schema.Ergens rond de 5 km raakte ik Petra kwijt. Afspraak was ook lekker elkaar laten gaan. Het werd een warm stuk wat kwam, de zon was door de wolken gebroken en ik merkte dat ik iets aan het vertragen was. Nog niet veel maar elke kilometer toch iets. Ik genoot van mijn uitzicht. Om mij heen werd het wel steeds rustiger. Hier en daar even een marathon loper maar die wegen kruisten elkaar en dan gingen ze weer apart verder. Ik was wel benieuwd of ik Koen tegen zou komen. Even in de app gecheckt waar hij zat. Te ver bij mij vandaan maar hij liep echt top.

Rond de 7 km kreeg ik warmte bultjes, beide onderarmen waren rood en hadden bultjes. Enorme jeuk natuurlijk. Ik probeerde het te negeren, koelde het met mijn spons maar het hielp allemaal niet. Ik bleef het doen want het was wel een beetje fijn. Bij 8 km heb ik een stuk gewandeld. Gewandeld om goed te kunnen drinken. Na een stuk gewandeld te hebben ben ik weer gaan hardlopen. De jeuk verdween heel langzaam gelukkig.

Na de 8 km ging het slechter en slechter. Ik kreeg kippenvel wat betekend dat ik mijn warmte niet meer kwijt kon en te weinig vocht op had. Dus wandelen en veel drinken. Steken in mijn zij werkt ook niet mee dus ik kies ervoor om elke keer te hardlopen en wandelen. Niet ideaal en niet hoe ik het wilde maar het weer heb ik niet onder controle. Wat ik ermee doe wel. Dus ik doe rustig aan en denk aan alle berichtjes die ik heb gehad de dagen voor deze halve marathon. De berichtjes van mijn oom, mijn moeder die ik even aan de telefoon had en Rianne die mij nog even toesprak.

Precies waar bij welk aantal kilometers weet ik niet meer maar opeens zag ik haar al in de verte staan. Even naar beneden spieken of er een bolle zwangere buik uitstak; Ja Zélia staat er! Midas ook wat super fijn. Terwijl Zélia druk foto’s maak ren ik op haar af enorm blij haar te zien. Met mijn zweetlichaam geef ik haar een knuffel. Wat fijn om hun te zien. Even kletsen en dan weer verder. Ik had ze daar totaal niet verwacht en dat maakt het zo leuk. Ik liep al een hele tijd met niemand voor en achter me en dan een bekend gezicht zien is echt fijn.

Ergens hier werd ik aangemoedigd door een marathon loper. Blijkt dit nummer 3 te zijn geworden die mij even toesprak. Echt zo bijzonder dat hij deze moeite nam.  Met niemand voor me voor een paar honderd meter is het voor mij ook lastig te weten waar ik precies heen moet vooral wanneer ik bij een winkelstraat kom. Wat zit ik er daar doorheen. En dan staat ze daar Rianne, mijn zus staat daar waar ik het echt kut vind. Bewijs hierboven op de foto. De laatste aanmoediging, ze zegt waar ik heen moet en dat er een drumband is. De drumband doet niks, gelukkig zien een paar me aankomen en die slaan even op hun trommels. Nog een klein stukje door de straatjes heen. Zo veel mensen spreken me bemoedigend toe en daar ben ik ze heel dankbaar voor want je kent me niet en doet het wel. Bochtje om en daar is de finishlaan. Die laatste meters die ga ik niet meer wandelen. Nee die ga ik hardlopend voltooien. Ik knijp in mijn duim om de steken niet te voelen. Ik ga niet hard maar het is hardlopen. Een fotograaf maakt nog foto’s en ik kan alleen maar denken nou die wordt leuk met een heel boos gezicht. Maar ik moet zeggen ze zijn wel mooi geworden ondanks de blik.

De omroeper noemt mijn naam en mijn woonplaats. Dat maakt me blij, dat is leuk. Ik finish in een tijd van 2:38:17. In plaats van 10 minuten sneller, 10 minuten langzamer. Ik kan de humor daarvan wel inzien. Waar ik eerst onderweg even baalde ben ik nu super blij dat ik het gehaald heb, dat ik doorgezet heb maar op een manier dat ik niet kapot gegaan ben. Lichamelijk was dit een hele zware run. Ik kan nog steeds glimlachen en zo hoort het ook.

Een uitgebreider verslag kan je lezen op Just Keep Running

Bewaren