Halve marathon Zandvoort Circuit Run 2018

Voor de vierde keer stond ik afgelopen zondag aan de start van de Zandvoort Circuit Run. Na eerder de 12 (2x) en de 5 km gelopen te hebben was het dit jaar tijd voor de 21,1 km, beter bekend als de halve marathon. Iets wat me vorig jaar al uitdagend leek maar niet deed maar nu samen met mijn neefje stond ik daar aan de start om enorm veel zand en duinen te trotseren.

De Zandvoort Circuit Run staat vast in mijn agenda dat ik die loop sinds het eerste jaar. Verzopen maar zo genoten en het parcours is zo tof. Ik dacht weer de 12 km te gaan lopen maar het werd de halve marathon. Vorig jaar dacht ik hier al aan maar toen was de halve marathon voor het eerst en had ik toch mijn twijfels. Op zaterdag 23 december werd besloten dat ik de halve marathon ging doen. Dit kwam allemaal door mijn neefje. Roland zocht een leuke uitdaging, een stok achter de deur. Dus ik stelde voor dat hij de halve marathon in Zandvoort moest gaan doen. Dat was wel een uitdaging vond hij maar dan moest ik hem ook doen.

Dat was voor mij ook wel een uitdaging want twee weken voor Zandvoort was de halve marathon tijdens de CPC en mijn eerste lange afstand in tijden in een wedstrijd. Maar het vooruitzicht om daar heen te gaan met Roland, samen te starten en te beleven dat was wat mij motiveerde het te doen. Wat korte whatsapp gesprekjes volgden en beiden wisten we niet of we er klaar voor waren.

Zondag de wekker om 7 uur, ontbijten, Formule 1 kijken, douchen en klaar maken om te gaan. Rond 9 uur stopt de bus voor de deur en stapt Rianne uit de bus. We kunnen naar de auto en rijden de straat uit naar de pont. Helaas de pont komt zonder Roland. Niet veel later een whatsappje, een foto vanaf de overkant. We kunnen bijna rijden richting Zandvoort. De nodige voorpret in de auto en dan zijn we in Zandvoort. Hier zitten mijn oom en tante al in een huisje dus daar even snel plassen, spullen droppen en op naar het circuit.

Bij de runnerstent haalt Roland een vriendin op die ook de halve marathon gaat lopen. Happy Meike komt nog even hoi zeggen. Zo leuk om zo veel bekenden te zien en vooral in de massa elkaar te zien is toch wel speciaal dat het lukt. We wandelen richting de startvakken. We hebben niet heel lang meer tot de start maar ik moet even naar boven. Even hoi zeggen tegen Andrea, Marjon, Nicole en de andere Anitameisjes. Het wordt een flits bezoek want ik moet starten.

In het startvak stonden we helemaal achteraan. Dit ben ik zo niet gewend, normaal sta ik vooraan of als tweede vak maar nooit achteraan en ook nog eens helemaal achterin het vak als één van de laatste. Maar goed wat maakt het eigenlijk uit, ik ben hier om het zand te trotseren en een ervaring rijker te zijn. Het is een druk geklets met de vriendin van Roland en heerlijk vrouwen gezeik want we denken dat we moeten plassen alweer maar nee het is niet zo. Langzaam naar voren richting de start. En ik weet niet hoe maar ik kijk opzij en zie gewoon dat Wendy daar loopt en gefinisht is voor de 5 km. Zwaaien!

Shit Roland, wat gaan we doen! Beiden hebben we wel echt een beetje zenuwen voor wat we afgesproken hebben maar we gaan het gewoon doen. We kunnen ook niet meer terug want we gaan van start. Vanaf dat moment staat er zo’n glimlach op mijn gezicht. Die eerste meters voelen weer zo magisch over het circuit. Zou Roland dit ook zo ervaren? We lopen nog bij elkaar dit stuk en ik zie dat hij geniet. En hij zegt het ook dat dit echt gaaf is. Gelukkig want ik heb dit voorgesteld voor hem. Dat ik nu hier ook loop dat was zijn vereiste maar ik weet dat het eerste stuk super is.

We hebben support op het circuit en bij het lusje van Rianne en mijn oom en tante, echt een familie uitje. Mijn oom loopt de 12 km maar heeft nog tijd zat ons aan te moedigen. Na het parcours met een lusje naar het  viaduct om richting het strand te gaan. Hier bespreken we dat we ons eigen tempo gaan en dat vind ik helemaal goed. Voor Roland loop ik een stuk langzamer. Het was leuk het circuit samen over crossen maar nu moet de rem erop voor mij want over het zand kan ik zeker niet dit tempo vasthouden en dat is niet erg.

Na een stukje boulevard gaan we het strand op heel rustig en dan zoeken waar ik het beste kan gaan lopen. Het strand op schep ik gelijk al lekker veel zand in mijn schoenen. Nu volgt er 8 km zand. Voor me zie ik het gat met de andere hardlopers en Roland steeds groter worden. Ik had verwacht dat dit stuk echt saai zou zijn en zeker zonder zonnetje. Maar weet je het was magisch. In de verte was het een beetje mistig, het zonnetje gluurde door de wolken, het water naast me rechts en de duinen links. De eerste paar kilometers is het nog best druk met wandelaars en zie ik allemaal hardlopers nog voor me. Hoe verder we het strand over zijn des te minder wandelaars en steeds minder hardlopers. Toch heb ik niet het idee dat ik een uur (of langer) over het strand heb gedaan. Het was echt enorm zwaar het hardlopen over het strand. De eerste paar kilometers gingen nog maar hoe verder we kwamen hoe zwaarder het werd. Wandelen wisselde ik af met hardlopen. Ik genoot van het uitzicht van de zee, het geluid van de golven en de rust die er was. Onderweg zorgde ik dat ik goed dronk want mijn rugzak zat goed vol met water.

Het 10,5 km punt was wel even heftiger dan de rest want die lag op het zachte zand dus klimmen van het iets hardere zand naar boven. Ik snap dat het daar moest maar wel even klimmen en door het zachte zand. Daarna zocht ik het weer wat hardere zand op maar een echt een lekker pad kon ik niet meer vinden het laatste stuk. Het was echt nu meer wandelen dan hardlopen maar echt het maakte me niks uit, wat genoot ik toch eigenlijk van mijn uitzicht. Ja ik vervloekte het zand maar toch genoot ik, vreemd is dat he dat het zo dubbel kan voelen. Onderweg had ik contact met Rianne via whatsapp, even laten weten hoe het ging.

Nog even door tot de 12 km over het zand en wat ik dan zie. Het is een enorm steile strand afgang. Op de foto krijg ik het niet goed in beeld helaas. Door de vele voetstappen voor mij is er een soort voetstappen trap ontstaan en dat klim ik omhoog. Hardlopen dat wordt hem niet het is een hele klim. Eenmaal boven kijk ik voor me uit ik ben boven en wat ik daar zie laat me 8 km ploeteren vergeten. Wauw wat prachtig. Ik neem hier echt even de tijd voor om naar zee te kijken en naar de duinen. Dit was het helemaal waard.

Nog een stuk door zand en dan asfalt. Halleluja was wat ik dacht. Dit dacht ik helaas niet voor lang want hier was het echt nog wel werken. De laatste lopers dat waren wij maar de vrijwilligers die er stonden waren zo lief. Ik kom je water brengen Patricia. Neem een energybar. Succes! Het rode kruis die mee fietste en controleerde hoe het ging. Er stond echt veel tegenwind en dat had ik niet meer verwacht. Tegenwind met het klimmen in de duinen terwijl ik 8 km zand in mijn benen heb is echt zwaar en ik wandel stukken om erna weer te gaan hardlopen. Ik merk dat ik geen fijn rustig tempo vind dus liever wandelen en hardlopen afwisselen.

Samen met een andere vrouw liep ik af en toe de duinen op, ik zorgde dat ik even naast haar liep voor even rust even een praatje en we gaan weer onze eigen weg. Daar in de verte allemaal lopers, de 12 km lopers vanaf hier delen we het parcours. De app geeft aan dat mijn oom hier ergens nu moet zijn. Helaas klopt het niet. Aan de andere kant maar goed want ik kan niet met een ander meer meelopen. Ondanks dat we nu in het centrum zitten moet ik het hardlopen en wandelen blijven afwisselen. De sfeer is zo goed hier. De afslag richting het circuit komt in zicht. Hier moet Zélia ergens staan. Ja hoor daar zie ik het rode jasje staan. Even een knuffel en shht want de kleine slaapt. Ik ren weer lekker verder want Rianne is heel dichtbij.

Daar zie ik ze al en ik neem de buitenbocht zodat ze mijn happy face kan zien. Roland en mijn tante staan er ook. Hij heeft het al gehaald, topper geen idee hoe lang hij er over gedaan heeft maar dat maakt niks uit. De grindbak is in zicht en hier ga ik toch nog even wandelen want zo stabiel zijn de benen niet meer dan, dan is het vol gas wat er nog in zit naar de finish. Die laatste meters oo wat zijn ze zwaar maar man wat geniet ik hiervan. De brede baan naar de finish. Wendy langs de kant maar daar blijft ze niet. Ze klimt over het hek en samen gaan we over de finish. Blijdschap is wat overheerst, een voldaan gevoel. Zo ontzettend gaaf was deze run om te ervaren maar toch waren mijn eerste woorden. Super mooi echt waar maar nooit meer want het was echt zwaar.

Mijn medaille neem ik met trots in ontvangst. Één ding wat echt jammer is dat het allemaal dezelfde medailles zijn voor alle afstanden. Gelukkig wist ik dit hoor. Mijn geluk kan niet echt niet op. Ik heb het gewoon gedaan. Mijn tijd daar heb ik geen idee van, de klok stond op 3 uur maar dat was de tijd vanaf de eerste start dus ik heb er gewoon minder dan 3 uur over gedaan, super fijn.

Samen met Wendy loop ik richting de pitboxen. Ik wil nog even terug naar de Anita & Runnersworld box want dat was gevraagd en dat wilde ik ook. Langzaam de trap op lukt nog gelukkig. Even kletsen met Andrea, Nicole en een enorme knuffel van Marjon. Tijd wel om snel verder te gaan (langzaam want ik waggel) want Rianne staat op me te wachten. Buiten nog even een knuffel met Linda en kort even kletsen en dan ben ik bij Rianne, Roland mijn tante en oom en Zélia en haar gezin. Even met de kleine knuffelen en vragen hoe Roland het vond. Hij vond het ook echt heftig!

We wandelen terug naar het huisje. Nou dat gaat niet echt snel we waggelen alle drie hahaha. Roland en ik gaan voor 45 minuten in het bubbelbad en dat doet ons lichaam goed. We hebben het niet meer koud en de spieren gaan iets beter. We eten een visje en dan is het tijd om naar huis te rijden. Thuis de trap omhoog en dan doe ik niks anders meer dan met ene grote glimlach op de bank zitten.

De volgende dag voel ik wel wat maar vooral blijdschap. Ik zei echt ik loop hem nooit meer geef mij maar de 12 km. Nu een paar dagen later denk ik dat als de halve marathon een vast item blijft ik hem misschien toch nog een keer ga lopen. Want hoe kan het dat ik zo intens gelukkig ben van mijn langzaamste halve marathon? Omdat ik op en top genoten heb van het behalen van deze zware loop, mijn uitzicht was prachtig en de ontlading top.

Sowieso tot volgend jaar Zandvoort!