estafettemarathon

Kilometers maken #11

Het geluk in hardlopen is er voor mij niet helemaal bij dit jaar. Geaccepteerd maar dat er dan nog meer bij moet komen dat had echt niet gehoeven. Ondanks nog een tegenslagje heb ik ook een enorm leuke hardloopdag gehad met de estafettemarathon. Gelukkig niet alleen maar dieptepunten in hardlopen maar ook gelukkige momenten.

Estafettemarathon

Het eerste weekend was echt top deze maand. Samen met Nicole, Maaike, Nikki en Midas deed ik mee aan de estafettemarathon in Rooi. Eindelijk weer een wedstrijd, niet meer verwacht en daarom zo ontzettend fijn om weer aan een start te staan. Zenuwen? Nee totaal niet. Gelukkig en blij dat enorm al voor de start. Ik startte als eerste en het plan was 5 km in een pace van 6:50. Wanneer het goed zou gaan dan zou ik er een kilometer aan vast plakken. Met alle eerste estafettelopers stond ik aan de start, support aan de zijkant en gaan. Ik liep zo lekker, voor mijn gevoel zweefde ik de eerste kilometer. Naast me prachtige bomen, uitzicht wat me gelukkig maakte en dat maakte dat ik zo intens genoot. Hierdoor kwam het ook dat ik wel een hele snelle start had, ging ik dat wel volhouden. De tweede kilometer heb ik de rem er even opgegooid want om heel de tijd 6:16 te lopen werd me een beetje gek.

Naast me op de fiets Rianne, Nicole en Nikki. Afwisselend fietsten ze naast me. Super gezellig om dit als groep te doen. Onderweg een spekkie eten van Nikki en dat was wel erg lekker. Op een iets rustiger tempo verder en dat ging echt top. Naast me liep een mevrouw en ik liep zeker de eerste 3 kilometer met haar op. Op een rechte weg ging mijn tempo iets omhoog en het was mij duidelijk, een extra kilometer zat erin. Doorgaan en een extra stukje genieten. Het ging zo snel, 5 km en ik start aan de laatste kilometer van mijn bijdrage. En daar komt het; steken in mijn zij. Maar niet aan denken kom op ze zijn er niet, doorgaan. Even een blik op mijn arm Never give up & Live Love Sparkle, doe dat dan ook nu! Rianne fietst naast me, wat bemoedigende woorden en dan hoor ik Pink met I am here en ja I AM HERE en na deze zin My heart it is racing, but afraid I am not meezingen en ik vergat de steken en toen was het moment. Skip skip naar Immortal van Tony Junior en vol gas naar de 6 km. Dit was zo fijn en stiekem wilde ik niet stoppen want ik genoot zo intens.

Hoe het bij de rest ging lees je in heel het verslag. Een estafettemarathon is echt heel erg leuk en het was top georganiseerd door de organisatie maar ook door Koen.

Na het hardlopen nog een stuk meefietsen, douchen en toen richting de finish met confettikanonnen voor Koen die zijn 10e marathon liep en erna met zijn alle over de finish om de estafette af te sluiten.

Wat een mooi weekend was dit, ik genoot er nog even van na maar het duurde helaas kort.

Valpartij

Woensdag ging ik op pad met de Rotterdam Running Crew het was de Erasmus Univercity run. We verzamelden in het Erasmus universiteit. Echt groot en mooi, ik was er nog nooit geweest. Na de warming up gingen we van start met een leuke grote groep. Het tempo was lekker en we liepen door ene mooie wijk.

Ik liep in het midden van twee groepen, ruimte genoeg en opeens bleef mijn schoen hangen achter een mini richel op de weg. De richel was de betonnenplaat van de busbaan. Ik probeer nog een paar stappen te maken om mezelf op te vangen. Het is te laat ik hou mezelf niet hand op de vloer, het gaat te hard, knie op de vloer, heup erachteraan, mijn schouder en dan de hardste klap. Mijn jukbeen raakt het beton, mijn bril klapt van mijn hoofd af en ik lig op de weg. Gelijk staat er een groep om me heen om te kijken hoe het gaat. Of ik weg ben geweest en of ik kan opstaan want er komen auto’s en een bus aan en ik lig midden op de weg.

Met de begeleiders en ehbo loop ik richting een paar paaltjes waar we kunnen zitten en kijken hoe het gaat. Gedesoriënteerd, pijn en bloed. Het bloed komt van mijn wenkbrauw, een scheur in mijn wenkbrauw, bloed van mijn handen, mijn broek ziet er ook niet vlekkeloos uit. Na even wat verbonden te hebben gaan we naar binnen om daar beter te kunnen kijken hoe het gaat. Binnen bekijken we mijn knie en mijn oog. Ik ben best snel blauw en dus is er gelijk al een reactie te zien. Mijn bril is kapot maar gelukkig kan ik hem nog op om naar huis te rijden. Ik baal zo ontzettend erg.

Eenmaal thuis is de schade beter zichtbaar. Mijn wenkbrauw heeft een scheurtje, mijn wang een kleine schaafwond, een blauw/dik oog, kapotte knie, blauwe/geschaafde schouder, blauwe heup, blauwe vinger en een plek op mijn handpalm. Dat oog was de volgende morgen nog erger en dikker. Die nacht bijna niet geslapen van de pijn. Ik ben gaan werken maar van sporten kwam niks meer. Vrijdagavond begon ik me een klein beetje beter te voelen, zaterdag wat in huis gedaan en zondag moest ik echt wat doen.

Weer hardlopen en 8 km

Langzaam ben ik weer begonnen met sporten maar wat baalde ik hiervan. Gelukkig loop ik nu weer lekker mijn rondjes maar in het donker ben ik nu wel wat onzeker. Het is ook tijd om wat meer afstand te gaan maken. Alleen 5 km rondjes gaat niet werken als ik langere wedstrijden wil doen.

Deze maand heb ik dan ook twee keer een rondje van 8 km gelopen. De eerste keer ging best moeizaam en deed ik er meer dan een uur over. Meerdere malen wilde ik stoppen maar ook weer niet. Mijn ademhaling ligt overhoop met wat mijn benen willen en allergie werkt ook niet mee om makkelijk te kunnen ademhalen. Het tweede rondje van 8 km ging veel lekkerder. Hier en daar wel even rustig aan moeten doen maar ik kwam goed binnen het uur weer thuis. Ik liep weer langs mooie stukjes Krimpen aan de Lek en over de dijk in Krimpen aan den IJssel. Ja een mooie route kan ik blij van worden en maakt een moeizame run veel gemakkelijker.

Volgende maand eens kijken of daar 2 of 4 km bij kan en dan iets gemakkelijker met meer adem. Daarvoor ga ik me weer laten tapen om te kijken of het helpt. Ik ben benieuwd.

Heb jij een mooie runningmaand beleefd?