Kwart marathon Rotterdam 2017
Van de week konden jullie mijn verslag lezen over de marathon expo en het supporten na mijn run. Vandaag zal ik dan vertellen hoe mijn kwart marathon ging. Dit jaar stond ik voor de vierde keer aan de start van de kwart marathon. Voor mij één van de leukste wedstrijden van het jaar, de zenuwen zijn na vier jaar nog steeds aanwezig maar zonder zenuwen is het niet goed. De zenuwen horen erbij.
Nicole had mij weken geleden al een doel gegeven. Ik had mezelf een doel gegeven. Sneller finishen dan vorig jaar was wat Nicole en ik afspraken. Als het goed voelde wilde ik proberen de 10 km onder het uur te gooien al is het één seconde. Zou het lukken met het warme weer en het overvolle parcours? Rustig starten en dan steeds sneller gaan dat was het plan. Doordat ik een plan had waren ook de nodige zenuwen wel aanwezig.
Mijn eerste zorg voor afgelopen zondag was een dixie vinden. In Rotterdam ken ik alleen maar dixie stress al drie jaar lang is het een drama. Één jaar met een volle blaas lopen vond ik genoeg. Nou een dixie had ik zo gevonden. Voor het eerst in mijn hardloopleven zelfs een schone dixie dat had ik nog nooit meegemaakt. Bij één keer bleef het niet maar doordat er dit jaar genoeg dixies stonden waren er geen rijen. Wat was ik daar blij mee. Mijn eerste stress was gelijk weg. Het was fris waar we stonden maar wel lekker. Rianne en ik stonden te wachten op de andere lopers en om ons heen werd de start opgebouwd. We waren echt ruim op tijd. Zo fijn geen stress meer gewoon rustig wachten. In de verte zagen we Maaike aan komen hobbelen, ja hobbelen want ze had een happy loopje. Petra, Josianne en Niels volgden al snel. Echt een gezellige boel. Ik vind het leuk om met een groep in het startvak te staan. Maar wel lastig als één iemand een ander vak toegewezen heeft gekregen.
We staan te wachten, beetje gek doen op de muziek en lekker laat het startvak in want we stonden er toch recht voor. We gaan over het hek het vak in, smokkelen Petra gewoon lekker mee. Dat was voor Petra en mij even een klim waar ik Joos er makkelijk overheen zag stappen. Dan sta je daar en wat duurt dat dan nog lang. Nog 10 minuten voor de start, wat een half uur later lijkt, nog 5 minuten voor de start en dan eindelijk mogen we gaan. Ik probeer me in te houden maar het lukt totaal niet. Ik sta in het eerste startvak tussen veel te snelle mensen, ik had verwacht in de tweede te starten, nu wordt ik mee getrokken. Je wordt gewoon in een trechter meegesleurd, als je dat wil is het fijn en eigenlijk voelt het heel fijn maar toch gaat het veel te hard. Het voelt wel goed maar hou ik dit wel vol. 4:19 zie ik opeens voorbij schieten op mijn horloge. Dat is niet goed. Probeer de rem erop te zetten schreeuw ik in mijn hoofd. Maar ja hoe doe ik dat hier tussen al deze mensen
Het is druk langs de kant en op het parcours, alleen maar mensen, gelukkig heb ik van niemand last. De eerste vier kilometer leg ik af in 6:13 – 6:17 – 6:10 – 6:17 af. Als ik dit vol ging houden dan zou het heel mooi zijn maar kan ik dat? Dat denk ik wel het loopt lekker, de sfeer is goed alleen die zon die schijnt al aardig fel en warm. En dan is het over met de snelheid. In het bos begint mijn neus te kriebelen, zakdoek erbij, neus legen en dat gaat zo maar door, het blijft gaan. Deze 5e kilometer moet ik al wat rustiger want in 6:36 is zeker een stukje rustiger dan 6:17. Maar dat maakt niks uit het gaat wel lekker het Kralingse bos is genieten, het uitzicht op de stad over het water dat is toch mooi. Alleen maar mensen en dat uitzicht over het water daar geniet ik even van.
Ademhalen gaat moeilijker dus ik besluit even een paar tellen mijn neus enorm goed te snuiten om meer lucht te krijgen. Dit stukje wandel ik even, het moet maar even. Hier meld ik Rianne hoe het gaat dan weet ze dat het wat langer duurt. Ooo wat baal ik maar toch ook weer niet dit is overmacht. Natuurlijk blijf ik niet lopen ik ga weer hardlopen, ik krijg het tempo er niet meer in. Niet zo hard als ik wilde. Pijn in mijn borstkast bij het ademhalen, hoe ik het moet omschrijven weet ik niet precies maar net niet hyperventileren zou ik het noemen denk ik. Wat ik wilde en hoopte zit er niet meer in. Niet onder het uur, geen pr op de 10 km, niet sneller dan vorig jaar. Dan maar wandelen tussendoor en genieten. Genieten wan de confetti regen die ik van de Running Rebels kreeg. Een klein stukje verder hoor ik opeens mijn neefje! Hé ze staan er voor mij, terwijl zijn broer nu de marathon loopt. Mijn oom loopt een stukje mee, wat zo fijn is. Alleen door deze twee boosts ga ik weer veel sneller dan dat ik nu kan. Crap dit is zo niet fijn! Is het de hitte, de hooikoorts, mijn sportbh die te strak zit. Kom op zeg die benen die willen wel maar de bovenkant kan niet meer.
Stukjes hardlopen, stukjes wandelen. Rianne en Niels zie ik staan. Zélia en Nikki zie ik een stukje verder. Richting de Coolsingel, man wat is dat nog een #$%@$ eind, ik dacht dat dit niet zo ver was, dat ligt waarschijnlijk aan hoe ik me nu voel. Eindelijk de bocht om en richting de finish. Rustig aan en blijven ademen. Yes gehaald, doorwandelen, kom op wandelen, wandelen en armen omhoog voor lucht. Ik schreeuw tegen mezelf in mijn hoofd want ik wil niet bij de ehbo belanden en doordat ik dit doe voel ik me al iets beter. Maar wat baal ik. Man dit was niet de bedoeling, niet de afspraak, niet wat ik wilde. Tranen, van, ja van wat. Teleurstelling? Nee dat eigenlijk niet want ik heb het wel weer gedaan, genoten en lekker begonnen. Toch tranen gewoon omdat ik een beetje baalde en de ontlading denk ik, het mag het is niet erg.
Mijn tijd: 1:08:56 op de kwart marathon en uiteindelijk ben ik daar heel tevreden mee want ik had verwacht dat ik eigenlijk er door het wandelen langer over zou doen. Bij de finish werd mijn medaille omgehangen dat is zo mooi als ze hem omhangen in plaats van in je handen duwen. Mijn vierde mooi medaille van de kwart marathon.
Mijn 10 km tijd verbeteren dat gaat nog wel gebeuren maar wanneer dat weet ik nog niet. Misschien duurt het nog wel een jaar of twee en misschien is het al sneller maar tot die tijd train ik lekker verder. Volgend jaar geen herkansing want volgend jaar sta ik aan de start van de marathon van Rotterdam en dan mag ik 42,2 km lopen.
