1/4 marathon Rotterdam

Wedstrijd twee voor het weekend en wat heb ik er zin in! De 1/4e marathon met vriendinnen in hetzelfde startvak, eindelijk Nicole echt ontmoeten en niet alleen digitaal kletsen en reageren op elkaar. De route die door het Kralingse Bos gaat. Het evenement waarvan Rotterdam op zijn kop staat.

Alles was voorbereid en lag klaar. Een voorbereiding zoals altijd en toch kan er dan toch iets mis gaan. Mijn wekker stond om 5:55 uur en 6:00 uur. Ik werd wakker van de vogels die fluiten. Het is 7:20. Wat!?! In m’n telefoon staat: “uw wekker wordt uitgeschakeld over 1 minuut.” Ik spring uit bed. Onder de douche, probeer wat te eten en kleed me aan. In 30 minuten sta ik buiten en vertrek. Startnummers bij me voor alle meiden en gaan met die banaan. Op tijd sta ik op Blaak te wachten op de meiden en kan ik rustig bijkomen. Nou, dat heb ik wel even nodig. Het is nog best koud zo in me t-shirt maar meer meenemen vond ik niet nodig. Als eerst komen Saskia en Christa, zodra ze hun nummer hebben gaan ze naar tasafgifte om daar Niki en Alyssa te meeten. Ik wacht tot Wendy en Nicole er zijn. Ja, iedereen heeft zijn nummer en Nicole is er ook, rust nu kan ik plassen.Drie dixies aan deze kant en drie aan de andere kant. Ik sta in de rij en kijk op mijn horloge. Zoveel mensen en zo weinig tijd. Ik bel mijn hulplijn. “Ri, ik moet toch niet plassen? Dit is toch mindfuck?!” Haar antwoord was duidelijk. Ik ging uit de rij, terug naar de meiden en hup naar het startvak.

Ja hoor, ik loop Marlissa tegen het lijf, hoe toevallig alweer. Ze moet juist die ochtend op instagram zetten wie weet zien we elkaar nog met een knipoog. In het startvak worden we natuurlijk weer lekker hyper.

Wendy, Nicole en ik besluiten samen te gaan lopen. Wanneer we los willen van elkaar zullen we het aangeven, maar het lijkt ons wel fijn en ons tempo ligt wel redelijk hetzelfde. We zouden in wave 1 starten en we dachten dat we daar ook stonden, blijken we in wave 2 te staan. Wel vooraan en zo erg is het ook niet.

We starten, wat een heerlijk gevoel. Het eerste stuk heeft al zoveel sfeer en zoveel mensen. In de bocht staat mijn supporter, Rietje! Heerlijk, mijn zus die er staat. We gaan de bocht om over de Boezemstraat. De muziek die gedraaid wordt is zo heerlijk en natuurlijk die handjes gaan in de lucht en de eigen muziek gaat af. De Boezemlaan op en dan is het Lange pad er al. Zijn we nu al bij het Kralingse Bos? Dit gaat snel en wat ben ik aan het genieten. Wanneer we daar lopen aan het begin van het bos zegt Wendy, kijk eens naar de overkant. Alleen maar mensen, allemaal hardlopers in een slinger achter elkaar aan. Wat een prachtgezicht. Op de helft van het bos staat een waterpost. Ik pak een bekertje met een spons. Ik hou van sponsen, wat geven die een heerlijke verkoeling op mijn polsen. Niet bam, kou, maar lekker rustig de kou erop. Ik hou de spons vast zodat ik af en toe kan koelen.

We lopen nog steeds met z’n drieën en wat genieten we van alles. Ik loop aan de linkerkant van Wendy en Nicole en als ik naast me kijk zie ik ook twee blije hoofden. De hele sfeer is geweldig en de hoeveelheid mensen langs het parcours; wow wat veel. Nog een klein stukje en dan zie ik Rianne weer staan. Ik ga een stukje voor de meiden lopen want ik wil haar graag zien. Ze staat er nog op precies dezelfde plek. Het laatste stukje breekt dan ook aan. Ik zak weer iets af zodat we weer met z’n drieën lopen. Wendy krijgt het zwaar en ik help haar door een dextro uit haar tasje te pakken. Zo dat helpt gelukkig. Het laatste stuk, de Coolsingel. De mensenmassa, wat is dit toch genieten. Voor me zie ik dat we gewoon hardlopend kunnen finishen. Wendy steekt haar hand uit en hand in hand en natuurlijk met het You’ll never walk alone gaan wij de finish over. Wat ben ik blij en trots en het is niet te omschrijven hoe ik me voel. Nicole en Wendy wat was dit top, zo hoort een race te zijn.

Alle drie zijn we zo blij dat we dit op deze manier hebben gedaan. Wanneer ik mijn medaille krijg kan de glimlach helemaal niet meer stuk.

Niki komt ook aanlopen. Een banaan pak ik aan en eet deze op. AA en water. Nog meer water voor mijn sponsje om af te koelen. In de mensenmassa raak ik Wendy kwijt, niet zo gek ook met zoveel mensen, gelukkig vind ze wel haar ouders en dat is heel belangrijk dus nemen we digitaal afscheid.

Ik neem afscheid van Nicole en samen met Niki loop ik richting me zus en de andere meiden die al gefinisht zijn.

Na nog wat foto’s ga ik met Rianne naar het station. Natuurlijk even een foto bij supporter van bewegen. De altijd leuke aanmoedigingen van hun en hun vrolijkheid vind ik erg leuk. We hebben net mijn foto en daar gaat mijn telefoon al. Een melding op twitter “En daar hebben we @donderdesign ook even op het podium 😉 Leuk dat je lang bent gekomen! Ik heb mijn naam niet gezegd en ze weten gewoon wie ik ben, hoe leuk is dat!! Dan gaan we eindelijk richting de wc. Een broodje wat water en dan wandelend naar een metro twee haltes verder. Even uitlopen om veel spierpijn te voorkomen.

Vorig jaar viel deze run zo zwaar tegen voor mij, omdat ik er zoveel van verwacht had. Dit jaar is de grijns niet van mijn gezicht af te krijgen. Heel de middag, avond en nacht stuiter ik na van blijdschap. De twee hoofden hieronder (en all hierboven) laten je zien hoe bijzonder dit weekend was. Zeiknat en lekker warm maar beide dagen enorm vol blijdschap.