Bruggenloop Rotterdam 2016
Dit jaar ben ik de koningin van de goede voorbereiding. Niet dus. Een week voor de bruggenloop wordt ik ziek. Niet een klein beetje verkouden en snuffie. Nee gewoon op de bank onder een dekentje en niks doen. Vorig jaar kon ik niet starten bij de Bruggenloop en was ik vrijwilliger. Dit jaar zou dat niet gebeuren. Gelukkig werd ik een week voor de Bruggenloop ziek en niet het weekend ervan. Tijd om te herstellen was er maar was ik genoeg hersteld. Drie dagen herstellen is niet veel. Hoe zou het gaan. Zin had ik zeker.
Mijn startnummer werd in het weekend toen ik ziek was bezorgt. De envelop bleef eerst even liggen want ik baalde. Dit is zo geen goede voorbereiding. Toch was ik nieuwsgierig wel nummer ik had. Daar uit de envelop kwam een prachtig startnummer. Ik heb gewoon nummer 16. Nummer 16 in het jaar 2016. Ik was dus ook super snel met inschrijven. Het kriebelt al wat wil ik graag starten. Maar eerst beter worden. Op donderdag ga ik weer aan het werk en doe thuis rustig aan niet sporten echt rust. Zaterdag nog wel even een testrondje om te kijken hoe ik me voel. Dat gaat lekker. Beetje vertrouwen zit er nu wel in. In de avond eet ik een bord pasta, worden mijn nagels groen gelakt en ga ik op tijd naar bed. Niet dat dat helpt maar de rust is er wel.
Zondagochtend ben ik enorm vroeg wakker. Slapen kan ik niet meer. Ik kan maar aan één ding denken. De Bruggenloop. Wat ben ik zenuwachtig. Hoe zal het gaan? Kan ik het volhouden? Heb ik genoeg rust gehouden en ben ik wel genoeg hersteld van het ziek zijn. Benen die voelen of ze kramp krijgen spray ik in met magnesium, weleda spiercreme er later ook nog even op en dat moet genoeg zijn. Thuis heeft er iemand wel enorm veel lol om me. Nog een keer naar de wc, wat eten, drinken en nog een rondje wc. Rond 1 uur stapt Rianne bij me binnen. Nog even plassen, dubbel checken of ik alles heb en dan kunnen we gaan. Met 20 minuten rijden we de snelweg op en na de brug er weer vanaf. Ruim op tijd en in alle rust parkeren en naar het stadion. Wandelend richting De Kuip bericht van Nicole haar tram moet nog één halte. Perfecte timing want wij lopen die kant op.
De wandeling naar De Kuip, dat blijft toch altijd mooi. De grote lampen, het aanzicht, ja het stadion naar mijn hart. Bij De Kuip aangekomen eerst mijn shirt halen. Dat valt tegen, het ontwerp is super vet maar de maat echt super klein. Ik kan het beter anders zeggen mijn tieten passen er niet in. Een L is er niet in de vrouwen maat dus dan maar een mannen L het is niet anders hij is al betaald. Nu totaal geen pasvorm en best lange mouwen maar goed. Nicole heeft nu wel mazzel want die koopt mijn shirt. Gabriella is ook gearriveerd, de groep wordt groter en gezamenlijk halen we ons lampje voor we naar de omkleed ruimte gaan. Zo gezellig met iedereen en dan eindelijk Marleen en Natasja er ook bij. We splitsen weer op, Rianne ziet de kerstman dus even een foto momentje.
Nog op de foto met tekstwolkjes. Het voorplein bekijken wat dit jaar echt leuk is aangekleed met eettentjes en meer. Dixie opzoeken en kijken of we Eveline, Josianne en Marleen nog kunnen vinden. We zien niemand dus gaan het startvak in. Opeens zie ik een bekend hoofd; Joos!! Josianne komt met haar hele aanhang het startvak in. Gewoon over de hekken.
We staan onder het viaduct en de warmte van alle mensen blijft daar lekker hangen. Nog even wachten en dan mogen we eindelijk. Ja ik heb er zin in. Stiekem heb ik een doel. Onder de tijd komen van al mijn 15 km afstanden, in training of in wedstrijd. Dat betekend dat ik onder de 1:43:14 moet komen. De tijd die ik in Eindhoven liep. Tegen Nicole zeg ik dat ik heel graag 1:40 wil halen en het liefst wil ik dit ook maar besef wel dat het iets te pittig is na afgelopen week.
Iets scherper inzetten is altijd goed. We mogen gaan schuiven richting de start en daar voel ik de kou komen brrr. Zwaaien naar Rianne, beetje dansen en springen op de muziek en dan mogen we!
We zijn nog niet lang onderweg we zitten op 1,2 km en voor mijn gevoel heb ik er al 10 opzitten. Wat een drama, waarom nu al. Steken in mijn zij en mijn neus die vol loopt. Ideaal dit. Ik probeer het gas eraf te halen maar mijn benen willen zo graag. Tot 2 km spreek ik met mezelf af. Als het dan niet minder wordt dan echt de rem erop. Concentratie op mijn ademhaling. De wind van opzij die opeens door de gebouwen komt werkt niet mee voor mijn ademhaling maar toch probeer ik het zo goed mogelijk. Ik concentreer me ook op de omgeving en bekijk de gebouwen en het haventje.
Langzaam heel langzaam trekt het weg. We zijn op weg naar de Erasmusbrug. Wat heb ik daar zin in. Naar boven over de rijbaan. Links de zon die ondergaat en rechts uitzicht op Boompjes en de Maasboulevard. Wat hou ik toch van deze stad. Over de brug is zo leuk en dan richting de maasboulevard waar ik gisteren nog met de auto reed. Zo bijzonder vindt ik dat. Hardlopen waar het normaal niet kan.
Achter ons de zonsondergang, voor ons een rij mensen zo lang niet normaal. Geen stuk zonder dat je iemand tegen komt. Heel de route is het één en al gezelligheid. En dit jaar zelfs veel mensen langs het parcours. Ondertussen heb ik een zakdoekje erbij gepakt en leeg ik om de zoveel tijd mijn neus. Niet ideaal wel enorm fijn wanneer mijn neus weer even leeg is. De steken zijn verdwenen het tempo zit er lekker in. Welke tijd het wordt dat weten we nog niet want de zwaarste brug moet nog komen. Ik ben al ontzettend blij dat ons tempo onder de 7 minuten per kilometer blijft.
We hobbelen verder over de Maasboulevard, richting de kazerne. Hier gaan we even wat langzamer, Nicole heeft een pitstop nodig en de dixie is vrij. Ik stop niet maar ga op een langzamer tempo verder. Zonder haar finishen echt niet. Dit rustige stukje is wel lekker om op te laden want de klim komt er bijna aan. Een stukje voor de van Brienenoordbrug is een drankpost en ik pak zowaar een AA aan en water. Ik merk dat het nodig is. Wel gelijk steken dus ik balen maar het was steek steek en weg gelukkig. De brug daar is hij. Met een lus gaan we omhoog. Dan een hele klim naar boven, hij is zwaarder dan ik gewend ben maar eenmaal boven is daar dan de magie. Alle lampjes in de lus naar beneden. Dit is optimaal genieten. Dat de brug dit keer zwaar is vind ik niet vreemd bijna twee weken niet kunnen hardlopen dan voelt alles zwaarder.
Wanneer je die lus achter je laat dan weet je dat je er bijna bent. Het is gewoon aftellen. De laatste kilometers. De vaart van het naar beneden denderen zit er nog in. Nog 3 te gaan, dat is eigenlijk niks meer. Ik geniet maar ben er ook echt wel klaar mee. Klaar mee door het gesnotter vooral. De route is iets anders dan twee jaar geleden en dat is wel fijn een rotonde en een rechte weg dan zijn we er. Mijn benen gaan en gaan. Ze gaan nog wat sneller er zit nog wat in. Rianne zal rechts staan en ja hoor daar staat ze mijn rots in de kou. Nog even aanzetten. Mensen inhalen. Handen vast. Handen in de lucht! Op de 15 km zegt mijn horloge 1:41:16. Het parcours is iets langer en ik wordt geklokt op 1:42:04. Bruggenloop je zit erop en daar is dat gevoel weer. Er zit meer in het lichaam dan ik zelf denk en weet. Niet de eerste keer dat jij mij dit duidelijk maakt Bruggenloop.
PR over all en yes made it we beated the bridges. Nicole en ik vallen in elkaars armen. We moeten doorlopen maar man dat gaat niet. Laat ons heel even. Medaille, wow die is pretty. Dan de file in en de kramp schiet in mijn been dus blijven bewegen. Op naar Rianne voor een knuffel en mijn vest en dan op naar de rest voor een warme maaltijd in onze koude buik. Een heerlijke Angus burger kiezen Rianne en ik voor. Vers van de pers. Erna natuurlijk naar Papa om mijn medaille te laten zien.
Tot volgend jaar Bruggenloop!
