De ronde van nedstaal 2015

Een jaar geleden kwam ik huilend over de finish bij de Ronde van Nedstaal. Niet omdat ik laatste was want met een tijd van 1:03:58 was ik enorm blij maar omdat er zoveel pijn was in mijn arm. Een paar dagen voor de run had ik de diagnose zenuwpijn gehad en dat sloeg in. Een jaar later sta ik er weer en ga ik weer lekker lopen. De pijn in mijn arm gaat niet weg maar ik blijf lopen en kijken wat ik kan.

Half 2 staan mijn ouders voor de deur aangezien ze met me meegaan. Echt super leuk vind ik dit. Al drie jaar staan ze bij deze run erbij, mijn steun. We halen mijn startnummer en gaan zitten aan een tafeltje. Opeens wordt ik aangesproken: ben jij patricia? Zo leuk als mensen die je blog lezen je aanspreken.

Om 5 voor 3 staan we klaar voor de start. Pang!! We zijn weg. 4x 2.5 km over het terrein van Nedstaal. De eerste kilometer wordt ik meegetrokken door de lopers en dat resulteerde in 5:58 in 1 km. Veel te snel voor mij als ik nog 9 km moet. Ik probeer mijn snelheid aan te passen maar dat gaat moeizaam. We gaan het terrein af en de dijk op wat een tegenwind staat daar dit is aanpoten. In de verte zie ik mama al staan (handig dat ze een knalgeel shirt aan heeft). De eerste ronde zit erop. De tweede ronde merk ik pas hoe warm ik het heb maar ik zal zo wel weer afkoelen met de tegenwind. Deze ronde ervaar ik het parcours beter en merk ik hoe hobbelig en ongelijk het is de kleine steentjes zijn heel irritant. Geef mij maar het asfalt gedeelte.

In de derde ronde zo rond de 7 km weet ik dat mijn arm steeds meer pijn gaat doen. Er zijn op dit punt nog lopers achter me maar niet ver meer. Nog maar 3 km denk ik bij mezelf die benen kunnen het die arm ja wat moet ik daarmee. Ik leg hem even op mijn borstkast om rust te gunnen. Dan heb ik de kans dat ik de laatste kilometer hem mee kan bewegen voor snelheid.

Op het terrein wordt ik ingehaald door de lopers. Ik ben de laatste maar ik heb geen milimeter gewandeld. Het laatste stukje op die stomme tegels en dan asfalt.

In de verte zie ik papa mijn kant opkomen. Die kent zijn dochters uitdrukkingen het beste. Hij gaat naast me lopen en samen gaan we richting de finish op een flink tempo. Langs de kant beneden komt nog een aanmoediging mijn kant op. Dat voelt zo heerlijk. Dat laatste stukje en dan zie ik mama en de mensen die er nog staan. Dit jaar staan er nog allemaal mensen en onder een flink applaus kom ik binnen.

Ik heb het weer gedaan. 1:06:07. Tijd, ja is dat eigenlijk belangrijk? Het hoort het niet te zijn. Ik wil genieten lekker hardlopen meedoen aan evenementen omdat ik ze leuk vind en ik ervan geniet. Mijn tijd is langzamer als de voorgaande keren maar ik ben er zeker tevreden over. Of ik er volgend jaar weer sta? Als het me trekt deze weer te lopen dan wordt het een 5 km een 10 km ga ik niet meer doen op dit parcours althans de eerste jaren niet meer.