Halve marathon CPC 2018
De eerste halve marathon van dit jaar staat gepland in Den Haag. De City Pier City beter bekend als de CPC. Maanden geleden schreef ik me in en ik heb ervoor getraind. Mijn eerste echte halve marathon sinds het niet echt goed ging bij de halve marathon van Tilburg. Dit bracht ongemerkt toch een hoop zenuwen met zich mee. Afgelopen zondag blikte ik nog even terug op mijn eerdere CPC ervaringen en mijn voorbereiding.
Mijn eerste halve marathon van het jaar en dat bracht toch wel wat zenuwen met zich mee. Zaterdag liep ik nog even de benen los. Dit ging de eerste 3 km iets sneller als gepland dus de laatste 2 km iets langzamer. Wat ik daarna gedaan heb was vooral van de bank naar de wc lopen. Mijn darmen waren van slag. Veel drinken, toch wat proberen te eten. Het lukte allemaal niet echt en ik voelde me echt niet lekker. Futloos, weinig energie en nergens zin in. Ziek was ik ook weer niet maar toch voelde het niet goed. Mijn vriend had de meest logische conclusie: de zenuwen. De zenuwen maakten mijn lichaam helemaal van slag. Leuk dat ik zenuwen heb maar met PDS is dit zo niet handig. Deze voorbereiding maakte het er niet makkelijker op.
Na een onrustige nacht met weinig slaap was ik veel te vroeg wakker. Zes uur wakker vind ik wel erg vroeg. Eten, drinken, douchen, nog meer drinken, aankleden, drinken, mijn laatste spullen pakken en met de bus en metro op naar Den Haag naar de CPC. Met de metro ging ik nu voor het eerst naar Den Haag, super makkelijk en ontspannen om op deze manier naar Den Haag te gaan. Op CS even wachten op Nicole, eerst alleen maar door een berichtje op Instagram en even contact ging ik even bijkletsen met Wendy. Wendy had de 5 km al gelopen en was even aan het opwarmen en eten. Leuk om elkaar weer te zien en spreken en zo fijn voor haar dat ze eindelijk weer een wedstrijd kon lopen. Niet veel later voegde Nicole zich bij ons. Met Nicole ging ik richting het Malieveld op zoek naar Maaike. Josianne en Niels voegde er ook bij en druk kletsend, wc bezoekend en omkledend bereiden we ons voor op de start.
Nicole en ik zouden samen lopen maar helaas had haar trainer een ander plan. Maaike had wel zin om met me mee te lopen en me te supporten waar nodig. Nou je wil niet weten hoe blij ik hiermee ben geweest en hoe ik het nodig heb gehad. Met iemand bij je geef je minder gauw op, je gaat door want de ander doet het ook. Trainingen kunnen nog zo lekker gaan maar elke run is anders en je kan je niet voorbereiden op alles wat er gebeurt op de dag zelf maar ook de dagen ervoor.
De sfeer zat er goed in, ik had er zin in, het weer was perfect en om kwart voor drie mochten we van start. Mijn eigen muziek stond heel zachtjes aan. Bijna niet te horen eigenlijk en dat was goed zo konden Maaike en ik hier en daar kletsen, al heb ik weinig gezegd maar het was fijn en gezellig om dat te kunnen doen. Mijn muziek had ik wel op zodat wanneer ik even een bam bam bam moest horen ik dat kon horen. De start is altijd een beetje chaotisch en druk, zo veel mensen dan is het lastig het tempo te bepalen. De eerste kilometers waren weer zo’n trechter effect. Veel te snel gingen deze kilometers. Ik genoot en keek om me heen, we hadden er flink de pas in maar dit probeerden we af te zwakken al ging dat wat langzaam.
Maaike gaf aan dat we bij de 5 km weer wat tempo erin gingen gooien en dat voelde lekker deze manier van lopen. Rustigere kilometers en dan weer even wat vaart erin. Na de 5 km weer wat rustiger om bij de tiende kilometer weer wat gas erop te gooien en tot daar ging het goed. Iets in mijn rug voelde niet lekker, kramp gelukkig met wat bewegen ging het weg maar wat volgde was veel rotter. Kramp in beiden kuiten, geen kramp die doorzette maar die er wel zat aan te komen. Drinken bij de volgende post en even wandelen om zo goed het water binnen te krijgen en niet over me heen te gooien. Het plan om rustige kilometers af te wisselen met een snelle in de 5e kilometer moesten we laten varen. Dat ging niet meer lukken. De kramp zat flink in mijn kuiten.
We liepen op de 6:50 per kilometer maar snel gaat dit al omhoog. Ik baal ervan waarom gaan mijn kuiten dit nu doen? Maaike is echt zo lief en ik kijk boos maar ze weet dat ik nog wel steeds lach van binnen want dat heeft ze gevraagd maar boos kijken is mijn doorzet hoofd verder ben ik wel heel gelukkig dat ik hier loop in Den Haag. Opeens snap ik de kramp. De toiletbezoekjes van de dag ervoor hadden gezorgd voor te veel vocht verlies. Gelukkig kan ik wel van dingen onderweg genieten en ik heb wel een paar keer gevraagd hoe ver het nog is naar de boulevard. Daar wilde ik heen. Maar eerst nog langs Maaike haar oude school, een rare lus en dan zie ik bootjes. De haven en dan volgt de boulevard, het strand, de zee, hier wilde ik heen en dit stuk is niet leuk voor de kuiten maar wel erg mooi om te lopen.
Jammer dat dit stuk niet over heel de boulevard gaat maar al met een bochtje richting het casino gaat. Vanaf hier is het alleen maar rechtdoor. We zijn al een heel eind op weg en opgeven dat zit er zeker niet in. In de verte zag ik de vulpen en de Haagse tieten (thanks Maaike nu zie ik ze niet meer anders hahah) daar moeten we heen. De kramp wordt zo erg dat ik helaas moet lopen want de kramp schiet er bijna in. Even een stukje en dan gaan we weer. We verliezen anders veel te veel ritme en dat is niet de bedoeling.
Maaike helpt me erdoorheen. Ze gooit er lekkere Rotterdamse termen in; Niet lullen maar ….. Geen idee dus ik zeg doen, Nee poetsen!, Ja maar ik hou niet van Poetsen. Geen woorden maar daden. Ze praat tegen me, moedigt me aan, ik heb geen idee meer wat ze overal heeft gezegd maar op dat laatste stuk zo rond de 20 km staan de tranen in mijn ogen door wat ze zegt. Niet alleen om wat ze tegen me zegt maar vooral wat ze vandaag doet. Dat ze hier naast me loopt. Zelf heeft ze er bijna 30 km opzitten en dat vind ik dus echt heel knap. Vooral hoe relax ze er nog bij loopt. Kutzooi, door die tranen in mijn ogen gaat mijn ademhaling niet. Niet aan denken een hand van Maaike tempo erin, hand op mijn rug. “Als we de bocht om zijn, dan ga je!” Al voor de bocht gaat het tempo omhoog door haar woorden en de muziek op mijn oren. Spice girls met Do It. En als je dan de onderstaande zinnen hoort dan denk ik echt timing heerlijk. Ik ben er fucking bijna, bijna heb ik de CPC halve marathon gelopen.
Come on and do it Do it, do it, do it
It’s just another thing, you gotta keep your eye fixed on the road
You’ve gotta show what you feel don’t hide
Als ik de foto’s zie van dit laatste stuk is de tekst ook heel toepasselijk op don’t care how you look It’s just how you feel want oooo daar kijk ik me een partij boos en gooi ik echt her laatste eruit. De hoek om en daar draaien ze een nummer waar ik zo lekker op ga. Helaas knalt het niet uit de speakers maar ik ga harder en harder het laatste eruit. Nicole staat na de finish, ik zie haar happy face en met een snik val ik in haar armen. Maaike komt over de finish en de grootste knuffel is voor haar. Wat ben ik dankbaar voor haar steun en wat een topper is het.
De steun heb ik de eerste meters wel even nodig want de kramp schiet in mijn voet maar heb ik er al snel weer uit gelukkig. We krijgen onze medaille om en die vind ik echt heel mooi! Super blij dat het gelukt is wat ik wilde. Gemiddelde pace van 7:04 wilde ik maar 7:01 is het geworden. Toch is er geen happy de peppy runnershigh maar wel enorm blij, trots en met een Big Smile over de finish en dat was het belangrijkste. Ondanks dat ik onderweg heb gevloekt en niet overal gelachen heb ik van binnen zo genoten. Van het parcours, het uitzicht, de lieve mensen onderweg, de meneer waarvan ik dextro kreeg, het leuke hondje langs de kant, mensen die je naam roepen en op het laatste stukje de speaker ook door de megafoon.
Nicole en ik gaan nog even nakletsen en patat met een hamburger eten en dan is het tijd om naar huis te gaan. Met de metro terug naar Rotterdam en daar op Capelsebrug staat mijn zus op mij te wachten en zie ik haar toch nog op de dag dat ze ontbrak bij mijn wedstrijd. Napraten in de bus over wat we deze dag gedaan hebben en dan fijn thuiskomen. Eenmaal thuis staat er niet veel later nog een pizza voor mijn neus die heel gemakkelijk naar binnen ging.
