De halve marathon van Eindhoven

De halve marathon van Eindhoven

Mijn wedstrijdverslag schrijf ik in een notitieboekje terwijl ik in de rustruimte van het Elysium lig. Bij elke stap die ik doe wordt ik herinnerd aan wat ik heb gedaan. Mijn rug blokkeert iets en daardoor kan ik niet goed lopen en doet het zeer. In plaats van alleen maar aan de pijn te denken denk ik aan wat ik heb gedaan. Vanzelf verschijnt er dan een big smile op mijn gezicht. Ik heb een halve marathon gelopen. Correctie ik heb mijn eerste halve marathon gelopen. Een week geleden zag ik het nog heel somber in maar ik heb het toch kunnen doen.

Wat er de laatste week voor de halve marathon allemaal door mijn hoofd ging is niet normaal. Ik werd onzeker, onzeker door de tegenslagen, de pijntjes, de obstakels. Het niet willen teleurstellen. Nog geen eens een ander teleurstellen, nee mezelf teleurstellen daar zag ik tegen op. Maanden van hard werken en die steeds redelijk, lekker en super verliepen en dan nu zoveel tegenslagen.

De dagen voor De dag
Om mijn wedstrijd en emoties goed te begrijpen start ik met de dagen voordat het zo ver is. Ik probeerde zoveel mogelijk mijn rust te pakken om fris, uitgerust en met minder pijntjes aan de start te verschijnen. Dinsdagochtend sta ik naast mijn bed en ik kan bijna niet lopen. Rust maakte niks uit. De tranen rolden over mijn wangen. Wat is er aan de hand, wat is dit en waarom, waardoor. Gelukkig had ik die avond een afspraak met de fysio. Ik hoopte dat hij me meer kon vertellen. Gelukkig kon hij wat meer vertellen. Bij beide kanten van mijn heup zat een beperking in het bewegen. Door de rugklachten was dit een gevolg. De beperking zorgde ervoor dat er een zenuw werd beknelt en ik pijnklachten kreeg. De pijn van dinsdag was verkramping. Na flink trekken aan mijn been, kraken van mijn rug en mijn bindweefsel in mijn rug lostrekken ging het stukken beter. Ik kon weer normaal wandelen. Nu werd het afwachten wat mijn lichaam ging doen.

De-halve-marathon-van-Eindhoven-1

De laatste testjes
Op vrijdagavond fiets ik in de sportschool iets meer als 20 minuten en daarna loop ik op de loopband. Rianne doet alles met me mee en vraagt af en toe hoe het gaat. Ik krijg steeds meer hoop. Zaterdagochtend om net na negenen sta ik buiten. De test. 2.11 km die redelijk oké voelen. 2.11 km en de volgende dag het dan 10 keer doen. De laatste check-up van de fysio kan helaas niet dus dit lichaam moet het doen. Ik wil mijn rust pakken maar rara het loopt anders. Na een stress volle middag komen we in de avond thuis. We eten niet de geplande pasta maar Chinees. De laatste check van mijn spullen alles opladen, relax modus aan…… vergeet ik bijna mijn nagels af te maken.

De-halve-marathon-van-Eindhoven-4

Het is De dag van De Halve Marathon
Zondagochtend de dag waar maanden naar toe is gewerkt is aangebroken. Om net voor 9 uur vertrek ik van huis. Ik pik mijn zus op en samen gaan we richting Eveline in Eindhoven. Echt zo fijn dat ik bij Eveline kan parkeren, eten, relaxen en omkleden. Het neemt een heel deel van de spanning weg, geen stress maar drie ontspannen dames die gezellig kletsen. Eveline heeft vlaggetjes gemaakt, echt zo leuk en super handig want zo kunnen we de support niet missen. Ik ben blij met deze twee dames: ze zorgen voor een hoop rust en steun. Na omgekleed te zijn gaan we met de fiets naar het beursgebouw waar we hebben afgesproken met de andere dames die de halve marathon ook gaan lopen. Met ribbels in me kont van de fiets komen we aan waar de drukte al begint, Hallo spanning. Zo lekker om met een hele groep te zijn, lekker te kletsen en niet alleen naar het vak te hoeven.

De-halve-marathon-van-Eindhoven

Net na 1 uur lopen we richting de startvakken. Onderweg nog even een dixie in en dan het startvak in. In? Laten we het er maar op houden dat we aansluiten bij ons vak want erin paste niet meer. Het stuk naar de daadwerkelijke start was lang. Er zit zeker al een kilometer op vanaf het beursgebouw richting start. Eenmaal bij de start begonnen we gelijk met lopen.

De-halve-marathon-van-Eindhoven-5

Met z’n vijven stonden we in het startvak en weet je wat? Ik raak ze gelijk allemaal kwijt, ja dat kan ik dus terwijl ze naast me liepen. Ik raakte ze kwijt omdat ik werd meegesleurd door de massa. In die massa zag Kelly mij lopen en even een hug terwijl we lopen. Zoef daar gaat snelle Kelly verder. Die eerste kilometer duurde voor mijn gevoel zo lang. Ik dacht al lang bij die eerste kilometer te zijn maar het bleek pas een paar honderd meter te zijn. Ik probeerde zo hard mijn eigen ritme terug te vinden en dat was lastig maar gelukkig kon ik steeds meer mijn eigen ritme vinden. Op een bepaald punt liep ik weer met Wendy en Nicole, twee dames waar ik heel fijn mee kan lopen. Wat liepen die twee lekker!

De-halve-marathon-van-Eindhoven-6

Een nadelig punt zijn lopers die niet weten dat als iemand al helemaal rechts loopt je die persoon links inhaalt. Sowieso moet je links inhalen dat doe je met autorijden toch ook. Door het vele verkeer rechts en niet langs me lopen maar tegen me aan lopen kreeg ik best veel last van mijn arm maar goed ik genoot en wilde me er niet al te druk over maken. Bij zo’n 6 km stonden onze supporters weer met vlaggetjes en een hoop gejuich. Dat is zo fijn, je doet het zelf al die kilometers maar wetend dat er mensen staan voor jouw dat geeft een powerboost.

De-halve-marathon-van-Eindhoven-7

Langzaam ga ik wat gas afnemen en laat ik Wendy en Nicole los. Bij welke kilometer dit gebeurt heb ik geen idee van maar ik voel dat ik mijn eigen race moet lopen. Wat ik wel weet is dat vlak hierna Limp Bizkit met My generation komt, voor het eerst dat nummer in mijn playlist en man dat is lekker! Door Eveline staat hij ertussen en ik moet zeggen dat ik eigenlijk de hele cd wel weer op mijn mp3 speler wil hebben.

Ik loop nog steeds redelijk lekker, minder snel maar dat neem ik voor lief, ik verveel me niet en het parcours is prachtig. Het werkt wel mee dat de bomen flink aan het verkleuren zijn en dat vind ik zo prachtig. Soms valt er een klein blaadje van de boom en dwarrelt zo langzaam voor me naar beneden. De kilometers gaan één voor één voorbij. Het 8 km punt passeer ik in 56:30 en dat ziet er mooi uit. Zal ik de 16 km onder de 2 uur komen vraag ik me af, ik besluit dat het niet veel uit maakt ik wil het halen.

We lopen op de 13 km op een lange weg, ik weet waar we heen gaan want ik herken het van een eerdere run. We gaan naar het park. Daar moeten Rianne, Eveline en Petra ergens zijn en dat houd me op de been want op deze lange weg wordt het zwaarder en zwaarder. Het is geen klein stukje nee hij is van ongeveer het 12 km punt tot het 15 km punt. Mijn rug geeft klachten en nadat we een viaduct onderdoor zijn besluit ik een 100 meter te wandelen. Dat viaduct onderdoor was diep, dat was even werken om naar boven te komen. Even geen dreun voelen en rustig wandelen, nee ik faal niet, ik denk verder want ik wil finishen. Het bandje om mijn pols met tussentijden doe ik af, het was een fijne houvast maar voor nu ga ik op karakter door, ik weet dat ik zal finishen na de 2 uur en 30 minuten want ik heb al 5 minuten ingeleverd ondertussen. Ik ben aan dit avontuur begonnen en zolang alles nog beweegt maak ik het af.

De-halve-marathon-van-Eindhoven-3

Rustig ga ik weer verder, het park in allemaal mensen maar niet mijn mensen. Waar zijn ze ik heb ze nodig. Mijn zussenradar gaat aan. Daar komt ze aangefietst: mijn zus. Ze komt het parcours op en fietst naast me. Ze weet dat er iets mis is want ik heb tijd ingeleverd, ze weet het. Ik hou me groot maar ik kan wel janken, dat weet ze ook. Terwijl ze naast me fietst komt Pink op mijn mp3 speler. Ik luister en zing mee:

Today’s the day I’ve been waiting for
Tomorrow won’t come after all
Yesterday is so far away
And today is the only day
Somebody please stop the clock
Oh oh oh

I’mma say today’s my day
I’mma say it’s gonna go my way

Mensen die wandelen kijken me vreemd aan maar ik geniet. Dit is de dag ik ga het gewoon doen, muziek kan je power geven, vertrouwen om te doen wat je wilt. Rianne fietst mee tot de drankpost daar moet ze eraf want de 10 km mensen komen eraan. Het liefst had ik haar nog een stuk bij me gehad maar dit was genoeg. Ze weet hoe ik me voel en hoe het gaat, ze is er aan de finish. Het 16 km punt heb ik net onder de twee uur gelopen, 1:59:24 om precies te zijn. Het zijn de laatste kilometers waar mijn tempo verder naar beneden zakt ik loop ruim 8 minuten over een kilometer.

De-halve-marathon-van-Eindhoven-2

Zoef zoef de snelle 10 km mensen. Ik loop verder strijp s op en dan langs het Philips stadion. Daar bij het Philips stadion zing ik heel zachtjes (je weet nooit wie er langs de kant staat dus heel hard was het niet) Hand in hand kameraden, hand in hand voor Feyenoord één geen woorden maar daden leven Feyenoord één. Dat moest gewoon even want langs een paar stadions kom ik niet graag. Deze gaat dan nog wel maar het gaf wel een lekker gevoel om dat even te zingen en ik kon er om lachen dat ik nog zo vol besef was op een moment waar het toch echt zwaar was. Ik wist nog waar ik liep, lette nog op de omgeving en ik nam het in me op.

Er kwam weer een drankpost aan en ik pakte een nieuwe spons, water en een stuk sinaasappel aan. Heerlijk verkoeling, drinken en wat te eten. Echt een top verzorging onderweg, zoveel posten met van alles en nog wat.

De-halve-marathon-van-Eindhoven-12

Na het stadion is het nog maar een “klein” stukje er zit namelijk al 19 km in de benen. Langs de kant hoor ik zo vaak mijn naam en aanmoedigingen mensen die klappen echt zo geweldig. Mensen die ook weten dat jij niet de 10 km loopt maar de halve marathon. Ik hoor een vrouw zeggen; deze lopers lopen op karakter, die willen hun doel bereiken. Ik loop de drukte van de stad in langs alle mensen op het nu hele smalle parcours maar wat voelt dit magisch. Mensen die een high five geven en nog vaker hoor ik mijn naam. Ik ben ondertussen kotsmisselijk van de pijn maar die laatste kilometers die pakt niemand me meer af. (Om jullie gerust te stellen het is geen blessure het is iets in mijn rug wat sterker gemaakt moet worden en ik maak niks kapot, mijn tempo is ver omlaag geschroefd om het te kunnen doen) Tussen alle mensen staat Eveline me keihard aan te moedigen. En dat terwijl ze zelf moest uitstappen echt respect.

Het allerlaatste stukje komt eraan, de tranen zitten in mijn ogen. Ik ga gewoon finishen. Ja, ik heb gewandeld vandaag maar niet meer als 100 meter en dat haal ik denk ik nog geen eens. Schuin achter me zie ik Zélia. Ik ga naast haar lopen. We doen dit samen! Op het laatste stuk versnellen we nog en hand in hand gaan we over de finish. 2 uur 43 minuten en 29 seconden over 21.1 km. Mijn eerste officiële Halve Marathon is een feit. Ik ben gebroken alles is stijf en voelt rot maar pffff wat ben ik blij dat ik het heb kunnen doen. Ik heb genoten, gebaald, mezelf herpakt en ben blijven doorgaan. Ik weet dat ik sneller kan maar ben hier zo ontzettend blij mee want een aantal dagen ervoor had ik gedacht nog geen eens te kunnen starten. Mijn sterkere lichaam kan nog meer dan dit en dat gaat nog zeker komen. Ik ben net gefinisht als papa naar mijn zus belt, ik krijg hem aan de lijn. Ja daar hield ik het niet meer droog. De spanning, pijn, ontlading, blijdschap moest eruit.

De-halve-marathon-van-Eindhoven-11

Ik neem mijn medaille met trots in ontvangst en loop rustig verder. Ik zoek onze groep met lopers en supporters op. Daar wordt ik overladen met knuffels en complimenten van iedereen en hoor ik hoe het bij hun is gegaan. Zo trots op hun allemaal. We maken een groepsfoto en dan splitsen we ons weer op.

De-halve-marathon-van-Eindhoven-8

Ik wil naar de supporters van bewegen ze zijn altijd heel attent en geven support op social media. Ze staan bij grote evenementen op de stations en geven je de mogelijkheid een foto te maken met je mede-lopers of supporters nou dat wil ik zeker.

De-halve-marathon-van-Eindhoven-9

Natuurlijk mogen onze supporters ook erbij op de foto!

De-halve-marathon-van-Eindhoven-14

Nog even een foto samen met Kelly en ook dan is het afscheid nemen van deze dames.

De-halve-marathon-van-Eindhoven-15

Met mooie foto’s en een medaille om mijn nek gaan we weer naar Eveline haar huis. Douchen, eten en relaxen voor ik weer de auto in kan voor een ritje naar huis. Eenmaal thuis heb ik geen idee hoe ik bovenkom. Tree voor tree kom ik boven. Alle supporters of ik je nu ken of niet, of ik je gehoord heb of niet, jullie wil ik zo ontzettend bedanken want het maakt een parcours van 21.1 km levendig, je blijft lopen door alle support die je krijgt en dat maakt een wedstrijd nog mooier.

De-halve-marathon-van-Eindhoven-10

Het is dinsdag hoe gaat het nu? Zou ik het nog een keer doen? En wat is het plan?
Ik zal niet volgende week of zelfs volgende maand weer een halve marathon lopen maar een halve marathon ga ik zeker nog een keer lopen! Het is een mooie afstand, het is grens verleggend en prachtig om mee te maken. Het was overduidelijk dat ik pijn had maar ik weet waar het vandaan komt. De volgende halve marathon hoop ik met veel minder pijn te lopen en het tempo waar ik mee begon. Het zou een mooi streven zijn want dan zal ik finishen op een prachtige tijd. Maandagochtend kwam ik de trap bijna niet meer af, zelfs lopen was zo moeilijk toch gingen we naar de sauna. De trap op en trap af, omkleden, naar de wc alles was lastig omdat mijn linkerbeen geblokkeerd was. Gelukkig was gisteren weer een afspraak met de fysio. Mijn bilspier is verdikt en daardoor wordt de zenuw beklemt. Na veel geduw en getrek ga ik weer redelijk normaal naar buiten met een plan. Niet hardlopen deze week en elke dag oefeningen doen voor mijn rug en billen. Ik mag wel wandelen en fietsen maar niet hardlopen. Wat ik gevoeld heb wil ik niet meer, ik wil en moet sterker worden. Er zal veel tijd in gaan zitten en het zal niet makkelijk zijn. Saaie oefeningen en veel herhalen elke dag weer maar het is nodig om de basis van mijn core sterk te maken en dan verder te werken.

Rietje bedankt voor je steun tijdens, voor en na de halve marathon. Met een manke zus in de sauna is niet echt heel gemakkelijk maar het was wel heel relaxed.