Kwart marathon Rotterdam 2018

Rotterdam is de stad waar ik van hou. Er doorheen rijden is al genieten en elke keer weer de mooie uitzichten zien. Het is thuiskomen. Sinds dat ik hardloop en mee doe aan wedstrijden staat Rotterdam op mijn lijstje om te lopen elk jaar. Zondag stond ik voor de 5^e keer aan de start van de kwart marathon.

Rotterdam marathon weekend is het hardloopweekend waar ik het meest naar uitkijk. De hele sfeer en alles wat eraan vooraf gaat dat maakt dit weekend voor mij zo speciaal. Het is iets  wat ik niet helemaal uit kan leggen, het is een gevoel. Het begint al de dagen (soms weken) ervoor. Naast dat ik zelf de kwart marathon loop ken ik een aantal die de marathon gaan doen. Ondanks dat ik hier geen ervaring in heb luister ik naar de naar de zenuwen die ze hebben en probeer ik waar kan te helpen. Soms is alleen luisteren gewoon voldoende. Op zaterdagochtend pak ik mijn spullen, wat eten en extra drinken alvast en dan ga ik naar Rotterdam. Ik heb er zin in. Wanneer ik de metro in ga, de metro uitstap en met de roltrap omhoog kom op de Coolsingel dan zie ik de vlaggen, de hekken, ik hoor de muziek en zo veel lopers in de stad. Op mijn gezicht direct een enorme glimlach en dan is het nog maar zaterdag. Ik moedig de kleine lopers aan van de kids run en wacht op Nicole en Wendy. Gezamenlijk gaan we hun startnummers halen voor de minimarathon en op de foto met onszelf.

Tijdens de mini marathon zie ik veel bekenden lopen, helaas mis ik Nicole op de weg naar de finish z was een stipje in de drukte. Wanneer we weer samen zijn gaan we de expo over. Startnummers halen voor zondag. Heel stiekem haal ik een spandoek op bij AA Drink. We kletsen nog even bij verschillende stands waaronder Elliptigo en Polar. Weer even gezellig om met de mannen van Polar te kletsen. Dan is het tijd om met de metro naar de auto te gaan en naar Rianne.

Bij Rianne gaan we aan de pasta, hangen we op de bank, bereiden we ons voor op de volgende dag, lakken we onze nagels en gaan we op tijd naar bed. Alleen slapen is iets wat niet top gaat maar dat hoort erbij. In de ochtend, ontbijten, aankleden, zes keer naar het toilet en dan gaan we op weg naar Rotterdam. Dat we dit al drie jaar met zijn drieën doen vind ik echt leuk. Het is een beetje een traditie nu om dit weekend samen te beleven en te finishen.

Ruim op tijd zijn wij bij de startvakken van de kwart marathon. Heerlijk nog even een schone dixie pakken. Complimenten aan de organisatie want eindelijk wat meer dixies! Al was het even later natuurlijk nog dringen met zo veel mensen. We wachten op de rest van de groep en dat vind ik altijd best spannend want zijn ze wel op tijd? Aan de start wordt de laatste hand gelegd en de vakken stromen vol. Ik wordt een klein beetje zenuwachtig wat kan ik gaan doen en ga ik het halen? Een week terug liep ik bijna niet meer maar gelukkig had ik een hele lieve fysio die mij twee keer heeft los gemasseerd om te kunnen starten. Langzaam komen de anderen, een hele dikke knuffel voor Nicole en dan gaan we over de hekken het startvak in. Nog even onder een touw door want we staan in de verkeerde wave. Wave 1 maar dan wel achterin het vak zodat de snelle lopers gewoon voor me blijven.

Muziek aan en dan mogen we gaan starten. Ik kan niet anders dan glimlachen en genieten van dit moment. Het You’ll never walk alone gaat door de speakers en dat is toch wel heel mooi. Heel bewust stap ik over de start heen, daar ga ik! Ik heb er echt zin in en dat zonnetje dat werkt goed mee. In de bocht daar moet Rianne staan, het vaste plekje zoals elk jaar. Ze staat niet alleen, papa en mama zijn er ook, dat vind ik echt tof. Nog grotere glimlach. De boezemweg uit richting het Kralingse bos. Voor me zie ik een enorme rij mensen en we zijn er allemaal met één doel dat vind ik zo mooi. De boezemweg is nog maar net na de stad maar wel echt één van de mooiste stukjes. Het loopt een stukje naar beneden waardoor je dus echt een hele dikke rij mensen voor je ziet. Dat blijf ik dus echt prachtig vinden. Wanneer we bij het Kralingse bos zijn weet ik weer dat dit het rotste stuk is. De stomme steentjes om het Kralingse bos. Ik snap dat het fietspad te smal is, dat hebben we jaren geleden gemerkt maar dit is zo irritant lopen en het is een heel stuk maar niet nadenken gewoon gaan. Zelfs hier staan er mensen aan te moedigen. Ik haal goed adem en ik ga echt lekker. Geen last van de bomen, ik ruik ze wel maar geen reactie hoppa doorgaan dus. Na dit rondje langs de hertjes en dan langs de plas waar in de verte de skyline te zien is. Genieten toch als je dat ziet.

Even langs alle bekertjes en over de keitjes en dan mogen we weer over asfalt. De kilometers tikken weg en ik ga nog echt wel lekker. Ik merk wel dat ik het wat zwaarder krijg want het is al best warm. Ik schakel dit uit, focus, focus op mijn ademhaling. In ademen en uitademen. Mijn glimlach hou ik niet heel de tijd vol want mijn gezicht ontspannen kost minder energie dan heel de tijd glimlachen maar van binnen geniet ik zo en lach ik continu. Even een blik op mijn tijd. Mooi ik loop nog lekker al schommel ik steeds meer in snelheid, niet alleen door mezelf maar door de drukte en mensen die moeten lopen. Het maakt me niks uit, ik heb het naar mijn zin en maak elk stukje heel bewust mee. Andere lopers, het publiek, de route. Bruggetjes over, langs het benzinestation, ik denk een bekende te zien maar weet het niet zeker en dan opeens zie ik dat de route anders is.

He, de route is anders, dat wist ik niet. Oke waar zie ik dan mijn support zou het ze lukken een plekje daar te hebben. Gelukkig is papa erbij die steekt bijna boven alles uit. Oostplein spotten naar papa en ja hoor daar zijn ze. Mama en Rianne zie ik ook en ze zien nog steeds een enorme glimlach maar helaas voel ik al wat in mijn rug. 6.35 gemiddeld als ik voorbij ze ben. Ik versnel want het zit zo dichtbij mijn tijd van vorig jaar en het kan ik weet dat het kan. Het is niet ver meer dus stoppen is geen optie meer. Zouden de meiden hier ergens ook staan? Ja! Zélia staat er. Waar is Petra en Nikki? Die zie ik straks wel. Oke nu mag ik nog iets meer gaan versnellen, het is niet ver meer de Coolsingel is er bijna. Dit brede stuk kan zo lang duren maar voor nu is de afslag er sneller.

Ik draai de Coolsingel op en kijk naar mijn tijd 6.33 gemiddeld dus dat heb ik nog even mooi eraf gelopen. Daar moet nog 1 seconde af en ik moet genieten, de Coolsingel in me opnemen en dat is wat ik doe. Ik kijk om me heen, zie de mensen, de finish boog, het stadhuis en in de verte de fontein. Armen omhoog, een enorme glimlach en met 6:32 gemiddeld over de finish. Hoppa gelukt!

Wanneer ik stil sta, zet ik bijna geen stap vooruit. Als je me gezien had dan zou je niet geloven dat het zo lekker ging. Ik wandel rustig richting de medailles maar niet voordat ik me nog even omdraai en die finish in me opneem. Ik bekijk de tijd op mijn horloge en bekijk hem nog een keer. Die tijd die ken ik. Ik open de app en daar staat dezelfde tijd. Internet en de uitslagen van 2017 pak ik erbij. Daar staat dezelfde tijd. 1:08:56 maar dit jaar een pace van 6:32 ipv 6:33 en dat doordat het parcours iets langer is. Maar wat bizar precies dezelfde tijd op de seconde. Dat doe ik niet nog een keer. Ik zoek naar iemand die mij de medaille wilde omhangen maar helaas zie ik hem niet dus een ander hangt de medaille bij me om. Op naar het drinken waar ik twee bekertjes water en een banaan neem. Dan wandel ik als een slak naar mijn ouders en zus die naar Centraal station zijn gegaan. Als ik daar aankom loop ik al iets beter gelukkig.

We gaan langzaam terug naar het cheerpunt waar we de marathonlopers gaan aanmoedigen. Voor mij lopen een aantal marathoners vlakbij elkaar en zo mis ik op het heenpunt mijn fysio maar is oud klasgenootje Corine verrast, mijn neefje Frank en plaatsgenoot Ingrid erg blij met mijn geschreeuw door de megafoon. Nicole komt langs en ik sta klaar met cola en chips. Een stukje met haar mee en dan weer terug naar het cheerpunt. Wachten op het moment dat ze weer terug komen.

Daar sta ik weer met de megafoon en nu zie ik mijn fysio wel en schreeuw ik hem keihard toe. High five van hem en verbaasde blikken van zijn ouders die dus tegenover ons blijken te staan. Frank zit er vlak achter en dan Nicole. Megafoon over aan een ander en met vlag en cola ga ik met haar mee. Mee tot het einde. Hoe ik dit voor elkaar heb gekregen geen idee want bewegen ging niet al te best meer. Ik denk adrenaline en een hoop wil om haar zo goed mogelijk het laatste stukje bij te staan. Onderweg komen we Frank tegen en ik hoop dat hij meegaat, een stukje wel maar helemaal lukt niet ik schreeuw nog wat bemoedigende woorden maar mijn focus ligt op Nicole. Koen loopt een stukje naast ons en dan gaan we weer samen verder. Het laatste stuk de Coolsingel en daar komt de hand, samen over de finish en sub 5! Trots dat het haar is gelukt.

Rotterdam wat was je mooi! Rotterdam geeft mij weer een PR, elk jaar ben ik in Rotterdam sneller en zo ook weer dit jaar. Wat hou ik toch van deze stad, de sfeer, de mensen, de route, voor mij oprecht #demooiste.

Wat ben ik blij dat de kwart marathon is gelukt en daar moet ik mijn fysio het meest voor bedanken want zonder hem had ik niet kunnen starten en voor een laatste keer van de oude Coolsingel kunnen genieten en dat heb ik zeker gedaan want als ik mijn ogen dicht doe dan zie ik hem nog voor me. Bewust gelopen, genoten en alles meegemaakt en het parcours PR voor mezelf kunnen pakken. Samen met Nicole het laatste stuk meepakken en onze traditie voortzetten.