Ladiesrun

Ladiesrun Rotterdam 2019

Op 29 mei kreeg ik een berichtje van Europe Car dat ik mee mocht doen aan de Ladiesrun. Echt super tof. Een run die erg leuk is door de organisatie en locatie. Ik keek ernaar uit, het mooie was dat ik het niet alleen ging doen. Voor Nicole heb ik ook een startnummer kunnen krijgen en zo gingen we weer samen op pad.

Voor we richting Rotterdam vertrokken voor de Ladiesrun maakten we allebei nogal veel geintjes over ons lichaam. We wilden Rollators en dat veranderde in scootmobiels want we hadden enorme spierpijn door de kickboks clinic van vrijdag. Alles deed zeer. Ik had echt geen idee hoe ik 10 km moest gaan afleggen. Het meest blije was ik dat ik het niet alleen hoefde te doen.

Om 1 uur parkeerde ik mijn auto vlakbij het Zuiderpark. Vlak achter mij zat Nicole, wat een timing dat we bijna tegelijk aankomen. Onderweg hadden we nog even een plensbui. Zo blij dat die toen viel en niet tijdens het wachten voor we van start konden. Ik wandel richting Nicole en samen gaan we richting de plek van het event.

Daar komen we al heel snel Deborah en Saskia. Even snel de dixie in en uit en dan ons startnummer halen. We hebben een startnummer zonder naam helaas maar dat is heel logisch als je pas laat kan inschrijven. We bevestigen de startnummers, kletsen wat met elkaar en verplaatsen ons na een korte dixie stop richting het startvak.

In het startvak krijgen we een warming up van Body Balance Personal Training wat echt super leuk is. Door de spierpijn doe ik niet echt mee en de andere dames ook niet. We zijn al genoeg voorbereid. Het duurt voor mijn gevoel echt lang voor we kunnen starten maar dan is het eindelijk zo ver. Bam, we mogen. High five van één van de Body Balance Personal Training trainers en we zijn weg.

Ladiesrun

Natuurlijk starten we veel te snel en tikken we zelfs de 5:53 aan. Gemiddeld lopen we 6:41 en daarmee direct onze snelste kilometer. Deze 1e kilometer lijkt enorm lang te duren. Ik heb het gevoel of er geen einde aan komt. Wanneer ik het 1 km bordje zie kan ik het dan ook niet geloven en kijk dus ook even op mijn horloge. Helaas het klopt wel. Nicole en ik delen het gevoel en zeggen ook echt nog waarom moesten we 10 km ladiesrun lopen en niet gewoon 5 km?

Waarom het zo zwaar is? Ik heb het gevoel of mijn bovenbenen een blok beton zijn die heen en weer schudden, mijn kuit staat strak gespannen en ik voel me moe/op. Toch gaat er na deze eerste kilometer een knop bij me om. Wat nou spierpijn, mijn benen voelen en mijn armen. Ik heb heerlijk getraind en dit is het resultaat. Is het erg? Nee. Gaat het lang duren dit gevoel? Nee. Nou dan niet zeiken en gewoon doorlopen, denk eraan waarvoor je loopt.

De ladiesrun steunt Pink Ribbon en dat vind ik erg belangrijk. Vandaag lopen we voor de vrouwen die het niet kunnen, voor de vrouwen die vechten tegen kanker, die de strijd gewonnen hebben maar ook voor hen die de strijd verloren hebben. Wat ik voel nu is daar totaal niks bij dus tandje terug en lekker hobbelen.

Op één of andere manier heb ik het gevoel dat de spierpijn in mijn bovenbenen minder wordt door het bewegen. Ik moet alleen niet wandelen of stilstaan want dat vind mijn kuit niet fijn dus ik hobbel rustig verder. Nicole heeft het zwaar en ik begrijp dit volkomen, we beginnen samen en zullen dit samen afmaken. We blijven doorgaan gewoon voetje voor voetje.

Ondertussen is het enorm warm geworden. Normaal drink ik niks bij een 10 km run maar nu gaan er zo drie bekertjes achterover. Nog nooit heb ik zo erg verlangd naar water als op dat moment. De tweede drinkpost snakte ik zelfs naar.

Ik vind hardlopen door het Zuiderpark erg leuk, de route was anders dan die van de Kika run en een heel deel over hetzelfde stuk een tweede rondje. We hobbelen heel rustig verder. Stiekem houd ik wel mijn horloge in de gaten. Ik wil niet dat we te veel verzwakken in tempo want te langzaam kan ook zorgen dat je helemaal blokkeert en dan is het nog een enorme weg.

Ladiesrun

Hier zijn we bijna bij het einde en roepen we; Helemaal naar de Klote! Ja zo voelde het echt en toch lach ik overal. Ga ik flink uit mijn dak bij een topdj en geniet ik gewoon. Dat is wat ik altijd wil, genieten.

Gemiddeld hebben we 7:07 per kilometer gelopen en ben ik erg trots op ons dat we het gedaan hebben. Ondanks dat het zwaar was heb ik zeker genoten van het hardlopen. Achter me hoorde ik een aantal keren enorm gehijg. Op dat moment werd ik me heel bewust van mijn eigen ademhaling. Het was veel rustiger en dat terwijl ik het best zwaar had. De ademhalingsoefeningen gaan werken.

Wanneer het einde bijna in zicht is versnellen we weer een beetje en hand in hand gaan we samen over de finish. Heerlijk om dit weer samen gedaan te hebben. We ontvangen onze medaille en wandelen over het terrein. De laatste lopers komen aan, het You’ll never walk alone wordt ingezet en daar staan we met tranen in onze ogen. We halen de laatste lopers binnen, schreeuwen mee met het lied en genieten ervan.

Dan is het tijd voor een bram ladage patatje, cola, nakletsen en naar huis. De Ladiesrun was weer top, de sfeer was goed, de locatie perfect, de vrijwilligers heel erg lief alleen had de 2e drinkpost eerder mogen zijn.

Echt zo tof dat Saskia haar man allemaal foto’s heeft gemaakt. Happy daarmee.