Peter Römer – Super nova
Super nova een moordroman die begint in 1990 met de verkrachting van een jong meisje in het tijdperk dat Radio Nova helemaal hot was en de meisjes idolaat waren van de dj’s vooral Vince The Prince. Het meisje raakt zwanger en pleegt zelfmoord. Wat een begin van een boek, wat zou dit allemaal te maken hebben met de rest van het boek en met het verhaal wat 24 jaar later afspeelt.
Wanneer het dode lichaam van Youri Paardekoper wordt gevonden komt rechercheur Hanna Vermeer er al snel achter dat het niet om een natuurlijke dood gaat. Wie wilde deze in zichzelf gekeerde jongen dood hebben, en waarom eigenlijk? De zaak krijgt veel media-aandacht als blijkt dat Youri de zoon is van Hans Paardekoper, een vermaard dj en tieneridool in de begintijd van de commerciële tv. Hoe dieper Hanna in de zaak duikt, hoe meer onfrisse zaken er boven tafel komen en hoe meer mensen onderling verbonden blijken te zijn door een verleden waarin grenzen straffeloos overschreden werden en in de roes van drank en drugs bewonderende tienermeisjes een makkelijk slachtoffer vormden.
Super nova is het derde boek met hoofdpersoon Hannah Vermeer, eerdere delen heb ik niet gelezen maar ik heb het gevoel dat ik daar wat de personages aan gaat niks mis. De moordzaak is ook losstaand van de andere twee delen wat fijn is want zo hoef ik niet eerst Chantage en Bedrog te lezen voor ik aan Super nova begin. Peter Römer schrijver van Super nova heeft een bekende naam maar niet gelijk leg ik de link, ik weet dat ik nog geen boek van hem gelezen heb dus dat kan het niet zijn. Ik begin te lezen, de naam laat me niet los terwijl ik lees en dan opeens heb ik een vermoeden. Super nova speelt zich af in Amsterdam net zoals Baantjer, het heeft ook wel een beetje de sfeer, snelheid, verhaallijn a la Baantjer. Ik Google even en dan zie ik het staan. Peter Römer is jarenlang televisieproducent geweest van Baantjer en hij schrijft nu de nieuwe delen in de Baantjer reeks. Zoon van en vader van, Piet Römer en Thijs Römer. Ja daar kende ik de naam van. Gauw lees ik verder, een vrouwelijke rechercheur in de hoofdrol in plaats van een man dat bevalt mij wel.
De benaming moordroman vind ik bij dit boek zeker kloppen. Het is geen eng verhaal, er worden een paar moorden gepleegd maar niet angstaanjagend. Alleen het gedeelte dat er een teen wordt afgeknipt vind ik smerig en voel ik in mijn eigen tenen als ik het lees. Het verhaal lees je niet vanuit één persoon maar in één hoofdstuk lees je vanuit meerdere personen. In het begin even wennen omdat ik de personen nog niet ken maar daarna weet ik precies wie wie is en merk ik al niet meer dat ik vanuit zoveel personen lees. Je komt er al snel achter wie één van de moordenaars is maar je weet dat hij een andere moord niet gepleegd heeft. Wie dat dan wel gedaan heeft vraag je je zeker af en daardoor ging ik nog beter opletten tijdens het lezen, kijken of ik kon uitzoeken wie het was. Tot het moment dat Hanna er achterkomt was ik er zelf nog niet achter gekomen. Het boek is vlot geschreven en vermakelijk tot het einde. Ik zou dit wel kunnen zien als een aflevering op tv, terwijl ik het las zag ik de beelden al voor me.
