Poëzie; Jean Pierre Rawie

Eindelijk kom ik toe aan het lezen van alles wat ik meegenomen heb op Manuscripta. Ik heb het gesorteerd op volgorde hoe ik het wil gaan lezen; eerst de flyers, kaarten en folders. Daarna volgen de boekfragmenten en tussendoor ga ik de gekochte/gewonnen/gekregen boeken lezen. Op dit moment lees ik het boek “Is uw man al af?’ van Esther Verhoef. Deze zal snel uit zijn want het leest zo lekker. Vandaag wat heel anders.

Een mooi gedicht. Het gedicht werd uitgedeeld tijdens Manuscripta en is van Jean Pierre Rawie en is afkomstig uit “De tijd vliegt, maar de dagen gaan te traag”

Raadsel

De tijd vliegt, maar de dagen gaan te traag.
Een jaar is zo voorbij, terwijl uren
elk wel een eeuwigheid lijken te duren,
en morgen wordt als gister en vandaag.

De mens is niet gelukkig van nature,
en kwelt zichzelf met steeds dezelfde vraag
waarop geen antwoord is. Je zou zo graag
iets door de spiegel zien, maar blijft turen.

Er valt geen enkel onheil te vermijden,
en dat de dood komt, is een zekerheid
waaraan je geen gedachte meer wilt wijden.

Je raakt de mensen en de dingen kwijt,
tot je het leven langzaam voelt verglijden
en deel wordt van het raadsel van de tijd.

Met poëzie is het bij mij vaak zo dat ik niet onder worden kan brengen wat ik er mooi aan vind en dat is bij deze weer geen uitzondering. Ik ben wel benieuwd naar wat Jean Pierre Rawie nog meer geschreven heeft.