Runner’s World Zandvoort Circuit Run

Zondag, Circuit run zandvoort, een dag waar ik eigenlijk best tegenop zag. Ik zag er tegenop vanwege mijn rug. Hou houd die zich, kan ik heel de route lopen? Hoe zal het zijn op het parcours en het strand? Kan ik de regen en wind die echt enorm hard is wel aan.

Startvakselfie

Vanwege het tijdsverschil stond mijn wekker eerder dan gepland. Ik wilde niet het risico lopen dat mijn wekke rniet op de goede tijd af zou gaan. Ik ging douchen, eten, lezen in Running like a girl, keek een stukje van fast girls en voor ik het wist was het tijd om te gaan. Ik haalde mijn zus op en samen vertrokken we naar onze volgende stopplek. Alyssa stapte bij ons in de auto en met z’n drieën vertrokken we richting Zandvoort. De wind was in de auto al goed te merken.

Even een foto naar mijn mannetje sturen

Na elkaar allemaal weer gezien te hebben. Omgekleed en voorbereid te zijn mochten we net voor één uur richting ons startvak. Wat ging dat snel in het startvak. Rianne stond boven, Alyssa, Petra en Niki zwaaiden naar ons en knal we konden. Normaal moet ik zo lang wachten en nu waren we zo weg.

startnummer nog even goed doen

Hee Rietje daar sta je!!!

En start!

Daar gaan we

Terwijl Zélia en ik over het parcours liepen kon ik alleen maar glunderen en genieten. Hou gaaf is dit. Ik genoot van elke stap over het parcours. De bochten waren zwaar want ja die waren niet plat maar scheef, maar het kon me niet schelen. Na ongeveer 1,6 km voelde ik de tinteling in mijn been al komen. Steken in mijn rug, niet nu al dacht ik.

Geniet en kijk hoe het gaat was het enige wat ik kon denken. Genieten deed ik enorm. Elke bocht, alle bordjes die ik zag, normaal bestemd voor auto’s nu voor ons. Gabriella zoefde ons voorbij maar niet voordat we een foto konden maken. Langzaam werd ik natter en natter. Plats! Ja hoor, mijn schoenen waren na 4 km ook helemaal doorweekt.

Foto’s door Zélia en Gabriella

Duimpjes omhoog, Gabriella maakt nog een foto voor ze weg zoeft

We verlieten het circuit voor het strand. Demi kwam bij ons lopen. Ze heeft een blessure en het ging niet lekker. Omdat wij rustiger als haar normale tempo lopen haakte ze aan. Wow die golven, wat een prachtig gezicht. De eerste stappen op het harde gedeelte gingen wel goed. Het werd alleen steeds moeilijker en zwaarder. Toch genoot ik zo enorm van het strand.

Ik had dit nog nooit gedaan en dan gelijk zo’n stuk. De pijn? Die was door mijn blijheid en adrenaline op de achtergrond geraakt. Waahhhh!! Rennen, maar dan opzij. Het water kwam opeens onze kant op. Maar man wat was ook dit genieten. Het wilde water was prachtig. We hadden tegenwind maar ik genoot. Halverwege Noa en Midas als support.

Nat? Nee joh!!

Optimistische Midas zei dat we er bijna waren. Nou het strand leek toen nog wel eindeloos. Toen we er waren was ik blij. Tot het moment dat ik zag waar we omhoog moesten. Wat was dat stijl! Ik ben naar boven gelopen. Demi was ons al iets voor en liep langs de kant. Kom Demi loop met ons mee naar de finish. Met z’n drieën gingen we nog een stuk tegenwind. Bij het keermoment was het genieten. Wind mee! We gingen Zandvoort door en de mensen langs de kant gaven zoveel energie. Ik liep lekker en vond het zo fijn om samen te doen. Energie was er nog genoeg. De route was top en het aftellen was begonnen. Terwijl ik door die straatjes loop komt het “You’ll never walk alone” al op mijn iPod. Daar die brok in mijn keel. Vochtige ogen. Tranen komen er niet, maar wel dat gevoel. Ik doe het toch wel weer! Wat er tegen zit zit tegen, maar ik laat me er niet door stoppen. Het circuit in zicht, Alyssa en Niki langs de kant en daar kwam opeens Petra het parcours op rennen. Ze liep het laatste stuk met ons mee.

Demi maakte deze leuke foto

Terwijl we daar lopen met z’n vieren schakel ik terug naar You’ll never walk alone. Een heel toepasselijk nummer voor mij in meerdere opzichten. Walk on, through the wind, walk on, through the rain, though your dreams be tossed and blown, walk on, walk on with hope in your heart and you’ll never walk alone. Terwijl dit nummer op mijn koptelefoon en Liberte door de speakers staat dans ik voor mijn gevoel over het parcours. Ik ben trots op mezelf, op Zélia en Demi die toch het heeft afgemaakt. Ik loop nooit alleen, dit keer zeker niet. Met Zélia, Demi en Petra om me heen nog even een eindsprint. Maar wel zo dat Zélia en ik samen over de finish gaan.

Wat ben ik blij dat ik het gehaald heb! We geven elkaar een knuffel maken foto’s en gaan richting onze beloning, een verdiende medaille!

Heb ik pijn gehad? Ja tussen de 2 en 4 km maar langzaam werd dat minder. Het belangrijkste: heb ik genoten? Enorm. Regen en wind houden mij niet tegen om te genieten. Zélia, bedankt dat we dit samen hebben gedaan.

Bedankt Runner’s world dat ik mee mocht lopen. Ik had dit voor geen goud willen missen. Ik geniet nog wel even na van deze run.

Rianne bedankt dat je er weer bij was. Je hebt super leuke foto’s gemaakt in de regen, banger voor mijn camera dan voor jezelf dat je te nat werd.