Running; Run with your heart
Run with your heart! Dat is het advies wat ik je kan geven als het om hardlopen gaat. Hardlopen heeft me veel geleerd. In de acht jaar dat ik nu hardloop heb ik veel ups en downs gehad. Het mooiste is dat je de ups het meest onthoud. Helaas kan dit ook nadelig zijn want juist van de downs kan je heel veel leren.
Hardlopen, het begon acht jaar geleden. Ik liep mijn eerste meters en kilometers. Overwinningen waren het, die ik elke keer vierde. Wat gaf het een fijn gevoel om verder te komen, sneller te worden en makkelijker de ene voet voor de andere te zetten. Elke kilometer van 0 tot en met 22 heb ik meegemaakt. Op een zondag vroeg de deur uit voor een rondje van 14 of 16 kilometer wat heb ik ervan genoten. Wat mis ik het af en toe. De uren van hobbelen en verder helemaal niks.
Ik loop die afstanden niet meer en ik ga terug naar de basis, hoe moeilijk dat ook is. Wat zou ik graag op een zondag de deur uit gaan en richting Lekkerkerk hardlopen om dan langs Rianne te gaan en richting het Loetbos te gaan. Via het Loetbos naar Ouderkerk aan den IJssel, Krimpen aan de Lek en Krimpen aan den IJssel weer terug naar huis. Of het rondje naar de Brienenoord, letterlijk een brug te ver voor nu. Op zondag 13 oktober zou het weer zo ver zijn om een mooie lange afstand te lopen en wel in Eindhoven.
Eindhoven, de stad van mijn eerste halve marathon en mijn emotioneel zwaarste marathon. De stad die hetzelfde gevoel geeft als Rotterdam, waar ik vriendinnen heb, waar de straten vol staan met mensen, de herfst al prachtig te zien is tijdens die Halve marathon. Het gaat niet door. Ik loop niet de Halve marathon.
Vorig jaar stond ik een tijdje stil, na de kwart marathon van Rotterdam was het tijd voor herstel. Mijn zwakke plek sterker maken en terug komen. Ik kwam terug en natuurlijk was die terugkeer in Rotterdam dit jaar tijdens de kwart marathon. Samen met Nicole liep ik door de straten van Rotterdam. Wat volgde waren nog een paar rondjes die we samen liepen. Toen wisten wij al wat we wilden gaan doen samen. Want één ding hebben we nog niet gedaan samen en dat is de Halve marathon (meer afstanden niet maar laten we even reëel blijven en de marathon finishen heb ik wel gedaan, gelopen niet).
Het plan van Nicole en mij was samen de Halve marathon lopen en dan voor een PR voor mij te gaan. Want dat zou er best wel inzitten toch? We schreven ons in. Het was ons plan en dat wist een handje vol mensen. Begonnen met trainen volgens een andere manier namelijk Sportrusten en het ging echt goed. Het ging lekker mijn tempo’s waren fijn en het lukte allemaal. Tot het moment dat het niet meer lukte. Het was niet één training die niet lukte. De trainingen bleven achter elkaar mislukken. Mijn benen wilden niet meer. Meer en meer ging ik wandelen, moest ik wandelen want hardlopen zat er niet in. Mijn benen waren op voor mijn gevoel. Het plezier verdween en ik dacht heel veel na. Het warme weer werkte ook totaal niet mee.
Een moeilijk besluit werd genomen maar een besluit die een last van mijn schouders nam. Ik voelde me direct lichter. Gek is het wat een besluit met je kan doen. Op dat moment weet ik dan ook dat dit het enige goede besluit is. Geen halve marathon maar wel hardlopen in Eindhoven want een 10 km moet toch wel kunnen. Toch? Nou daar ging ik zelfs aan twijfelen of het zou lukken.
Raar is dat, waar je een aantal jaar met gemak lekker je afstanden maakt er opeens veel moeite mee hebt. Toen kwam de mogelijkheid om afgelopen zondag de 10 km tijdens de Halve van Capelle te lopen. Voor mij een hele goede stok achter de deur om te gaan hardlopen maar ook verder te gaan dan 5 km. Door deze inschrijving liep ik op een woensdag al 6 km en liep ik dus afgelopen zondag in de zeikregen 10 km. Hoe dat helemaal ging lees je hier. Kort samengevat ik vond het fantastisch en het gaf me het gevoel wat hardlopen me hoort te geven en waar ik nu een paar dagen later nog steeds op teer.
Kleine realiteit is deze foto want de laatste stappen vond ik het toch echt niet meer leuk om zo nat te zijn.
Ik was zo gelukkig, elke stap voelde goed en lekker. Dat is wat hardlopen moet zijn. Het hele gevoel. Doen waar je zelf gelukkig van wordt. Had ik gelukkig geworden van mezelf kapot trainen om 3 of 5 minuten sneller te zijn? Mijn antwoord is NEE. Drie of vijf minuten zijn me niks waard als ik er niet van kan genieten. Ik wil genieten van de weg ernaartoe maar ook van de beloning als ik daar loop. Het is en blijft een hobby, ik wordt er niet voor betaald dus dan moet je ervan genieten toch.
Mijn les de afgelopen maanden. Run with your heart. Want als je hardloopt met je hart en wat je gevoel je zegt dan geniet je het meest.
