Scholten Awater Zevenheuvelenloop 2016

Een wedstrijdverslag? Ja zeker! Afgelopen zondag was de Scholten Awater Zevenheuvelenloop en dat kan je bijna niet ontgaan zijn dat ik daar aan de start stond. Voor mij was dit de eerste keer dat ik de heuvels ging trotseren. Geen idee wat ik kon verwachten. Wat ik wist had ik van de ervaring van anderen. Ik maakte me niet zo druk, geen doel gewoon genieten en ervaren.

Maar even terug naar het feit dat ik weer een wedstrijd heb gelopen. Niet op de planning inderdaad. Via Just Keep Running kreeg ik de mogelijkheid om mee individueel mee te lopen in team Asics via Keep Track. Een mogelijkheid die mij heel goed uitkwam. Dat weekend stond niks gepland, de kilometers moesten gelopen worden voor de Bruggenloop en als dat ook nog eens kan bij een wedstrijd die ontzettend mooi schijnt te zijn. Daar zeg ik dan zeker geen nee tegen.

De Zevenheuvelenloop kwam heel onverwachts maar het maakte mij gemotiveerd. Ik kreeg vanaf de inschrijving al zin in deze wedstrijd ondanks wat anderen zeiden over de heuvels ik had er zin in. Het weer was wel een dingetje, zou het echt heel slecht worden of zou het meevallen. Bij ons in de weilanden ben ik wel wat wind gewent zal het erger worden? Zal het meevallen en de takjes die kunnen vallen? Weet je wat het is Nederland ik ga me niet druk maken dat doet Nederland wel en dan gaat het vast weer meevallen.

De avond van te voren bereid ik me voor. Ik lak mijn nagels blauw in stijl met mijn kleding. Twee blauwe oorbellen en in het midden een sterretje in mijn oren. De bananenpannenkoekje maak ik voor een tweede keer want lading één had ik al opgegeten. Ik doe mijn ketting met medaillon om zodat opa en mijn vriend bij me zijn. De volgende ochtend vertrek ik met genoeg kleding in de auto voor na de run richting Rianne om vervolgens naar Nijmegen te rijden. Bij de P+R zetten we de auto neer. Met een bus vol hardlopers gingen we richting CS. Net een schoolreisje.

Op CS aangekomen gelijk even checken waar Koen is en Nicole. We wandelen door de expo en daar komen we Nicole al tegen. Gezamenlijk gaan we verder richting de start. We zijn vroeg dus houden we ons nog even warm met onze kleding voor we deze afgeven. Ideaal dat je na de finish direct je kleding kan ophalen. Na een paar instructies aan Koen voegt ook hij zich bij ons. Yeah teammie!

Wanneer we richting onze startvakken gaan gaat het toch wel wat meer waaien. Wel lopen langs een dranghek en bam. Die gaat om. Rara wie heeft er mazzel. Jip! Gelukkig vingen mijn billen de grootste klap op en schampte het hek mijn enkel. Enorm opgelucht want ik heb niet dit eind gereisd om gelijk af te haken en nog wel voor de start.

Voor vak paars nemen we afscheid van Koen die naar bruin mag. Dan wordt het wachten, wachten en nog meer wachten. Warm hobbelen en wachten. Laatste startvak is echt niet leuk want dat wachten duurt lang. Gelukkig was ik samen met Nicole en kwamen we Karin en Els nog tegen. Tussen alle hoofdjes was het me gelukt Karin te spotten. Niet heel moeilijk want het is een lange dame maar dan nog er zijn zo veel mensen.

Dat lange wachten is dus echt niks voor mij en terwijl wij daar staan te wachten in een zijstraat finishen de eerste lopers al. Dat is voor mijn gevoel wel heel vreemd. En toen mochten we! Het avontuur kon beginnen. Het eerste stukje gaan we langs de lopers die bijna bij de finish zijn. Wij moeten nog beginnen en hun zijn er al. De eerste 5 km vind ik pittig. Bepaalde stukken zie je niet dat je aan het klimmen bent maar dat ben je toch zeker wel. Mijn rechterenkel vind dit even geen pretje. Toch net iets te hard geraakt door dat hekje? Nicole loopt lekker  en dat is wel fijn naast/voor me. Want links en rechts zie ik al een aantal mensen wandelen of omkeren.

Het parcours vind ik echt prachtig waar ik ook maar kijk zie ik wat moois. Bomen, bladeren, uitzicht, huizen, heuvels, paarden. Ik geniet van wat ik allemaal zie. Hierdoor worden de kilometers voor mijn gevoel korter en korter. Het stukje wat we door de bomen op een smaller stuk net na de 5 km lopen vind ik echt prachtig. De herfstkleuren, love it! Overal waar ik kijk is wat anders te zien. Mooie bomen, bladeren, paarden, bergen, huizen echt van alles. De uitzichten zijn echt geweldig. Niet alleen de uitzichten van de natuur maar ook van de rijen mensen die voor me de heuvels op of af gaan. Een gekleurde bende en geen moment loop je ergens alleen. De supporters die je soms zo erg nodig kan hebben, die onbekende die even wat zegt heb ik nu totaal niet nodig, ik mis het publiek nog geen eens ik heb het te druk met kijken.

De heuvels die komen vind ik echt leuk. Kan dat? Ja dat kan. Wanneer we naar beneden een heuvel af gaan ben ik wat langzamer maar wanneer we erop gaan heb ik een lekker vaartje erin zitten. Eenmaal boven een nieuw uitzicht.

Het gaat lekker en op een klein stukje na waar mijn rechter been mijn linker been bijna onderuit haalt door de wind merk ik zelf weinig van de wind. De blaadjes maken wel mooie windbewegingen en de nodige takjes en andere dingen vallen uit de boom maar niks groots gelukkig. Onderweg stel ik mijn ouders nog even gerust. Ik stuur een foto van het uitzicht en meld dat ik nog maar 5 km moet en dat het heerlijk gaat. Het schijnt bij hun een stuk rotter te zijn en in de avond is dat duidelijk te merken aan de bergen takken in het dorp.

Bij bijna 11 km wandelen we een klein stukje de heuvel op. Ik wil bij Nicole blijven en een paar stappen heeft ze even nodig. Zelf vind ik ze ook wel even fijn. Kan ik eindelijk mijn luchtwegen goed leeg maken. Wel leuk die kou en wind maar een loop/verstopte neus is geen pretje voor de ademhaling. Het waren een paar stapjes rustig maar wel lekker. Hierna herpakten we weer ons tempo. Nog een heuveltje en de laatste twee kilometer breken aan. Echt waar ik geniet zo intens en ik voel me zo gelukkig.

De laatste kilometer en de bordjes tellen af. In mijn oren komt Eat Sleep Rave Repeat en dat is een nummer die mij kan dragen naar de finish. Vleugels. Het gevoel wat ik heb dat gevoel van blijdschap dat is hardlopen voor mij, dat is leven! Met nog een paar stappen te gaan pak ik Nicole haar hand. Hand in hand met onze armen in de lucht gaan we over de finish.

Mijn medaille wil het meisje aan me geven. Nee echt niet! Je moet hem omhangen. En ja hoor ze doet het. En Rianne die is getuige van het moment waarop ik mijn medaille krijg.

PR voor een 15 km wedstrijd van 1:47:01 naar 1:44:07. Een pr en dat met al die heuvels dat beloofd veel meer. Tijdens de halve marathon liep ik iets sneller maar dat was ook een heel ander parcours. Ik vond de zevenheuvelenloop echt top!