Sunrise run op de Holterberg
In het weekend van de Aquanitabootcamp stond er meer in mijn agenda, Aangezien ik al helemaal in Brummen was aanbeland was het beste idee om na het eten door te rijden samen met Nicole naar Wierden.
Sleep over bij Nicole. Dit besloten we maanden geleden al voor ik ooit bij haar was geweest en voor we ja zeiden tegen het Anita event. Het kwam wel door het Anita event dat we dit idee maakten. want zo konden we er een heel weekend van maken. Nicole en ik zouden onszelf niet zijn als we niet een leuk idee hadden voor de zondag. Laten we nu beiden hetzelfde idee bedacht hebben. Ik dacht het na aanleiding van een eerdere run van Nicole en Nicole weet dat ik kan genieten van bepaalde momenten. Zo ontstond het idee voor een Sunrise run.
Dat we die zondag zouden gaan hardlopen was voor ons wel duidelijk. Ik wilde meer zien dan het rondje wat we deden in december en Nicole krijgt er sowieso geen genoeg van om in haar achtertuin te lopen dus prima. Dat we alleen voor een sunrise run zouden gaan besloten we op een vrijdag. Zonsopkomst is nu nog best te doen, al is het best vroeg. Het was zeker vroeg omdat we nog lekker na stuiterden van het Anita event.
Veel slaap hadden we beide die nacht niet gehad maar om kwart voor zes stonden we naast ons bed. We aten een broodje, kleden ons aan en wijden naar de Sallandse heuvelrug. We beginnen direct met een stukje hardlopen naar het uitkijkpunt. Naast me zie ik al een prachtige lucht, we hopen op tijd te zijn. 1,5 km en dan zijn we er op het hoogste punt, een klimmetje die je niet direct ziet maar wel voelt aan de kuiten. Het is voor mij direct duidelijk dit is totaal geen plat gebied. Het zal werken worden hier op de heide.
We staan bovenop de heuvel. Heel even met een ander groepje hardlopers maar al snel staan we daar samen. In de verte een prachtige lucht. Beneden in het dal zie ik de mist, en dat maakt het zo mooi. Van dit moment kan ik alleen maar intens genieten. Alleen wij staan daar samen en niemand ander. Om dit samen mee te maken is mooi. Iets delen waar je beiden zo van kan genieten is toch mooi.
De zon komt op en even zijn we bang dat de wolken ervoor zitten maar er zit een spleet tussen het wolken dek. De zon spiekt ertussendoor en wat is dat toch mooi om te zien. We hebben het koud maar dit was zo mooi om te zien. We gaan snel verder hardlopen om weer warm te worden. Voor mij is de route die we gaan een echte uitdaging. Zand, boomstronken, paden die omhoog en omlaag gaan zo anders dan het asfalt wat ik normaal vreet. Toch vind ik het ontzettend leuk en vliegen de kilometers voorbij.
Alles aan één stuk hardlopen dat doen we niet. Is dat erg? Nee totaal niet want we genieten af en toe even van het uitzicht. Heel eerlijk heb ik met de klimpartijen ook wel wat moeite en daar gaan we dan ook even anders mee om. We weten allebei wat we willen proberen. De maand februari vraagt om een 9 km rondje maar Nicole en ik denken daar hetzelfde over; dubbele cijfers. Om de dubbele cijfers te halen maken we een leuke lus door een stukje speelbos met mooi houtsnijwerk en leuke kinderspeeltoestellen. Bij de parkeerplaats moeten we nog even een stukje en een rondje en dan is asfalt toch wel even heel lekker na al dat geklim en werken in het zand.
Aan het einde van ons rondje hebben we 10 km gelopen maar mijn benen denken dat ze een halve marathon gelopen hebben. Wat een verschil is dit met waar ik train. Ik vond het ontzettend gaaf om eens op een andere plek te hardlopen in goed gezelschap. Dat ik de 10 km aantikte was echt lekker, bijna een jaar geleden dat ik dat deed. Progressie, op de weg terug en dat voelt toch echt wel lekker.
Hardlooprondjes zoals deze vergeet ik niet gauw. Ze zijn bijzonder en horen tot de mooiere/mooiste van het jaar.