Wat we voor lief namen

Drie keer krijg ik het magazine Flow door mijn brievenbus. Een cadeautje van mijn ouders ♥. De eerste heb ik ontvangen. Deze begint met een mooi voorwoord. Een voorwoord over wat we voor lief namen. Dit zette me aan het denken wat ik voor lief nam.

Wat we voor lief namen

Evenementen, afspreken met vrienden, bij mijn ouders, zus en schoonouders langs gaan. Even naar de winkel en nog een keer als ik wat vergeten was. Wandelen in het bos, langs gaan bij de dieren op de kinderboerderij. Sporten in de sportschool, naar de McDonalds of samen naar de supermarkt. Op het werk elkaar aanraken, gewoon een schouderklopje, kletsen met klanten en hun spullen aangeven. Nog heel veel meer.

Dit zijn allemaal dingen die we voor lief namen. Op het werk raken we elkaar niet meer aan, geen high five, geen schouderklopje maar ook de klanten die zie ik nu vanaf 6 meter afstand. Ik sta niet meer op om de spullen aan de klanten te geven, ze mogen het zelf pakken om zo de afstand makkelijk te bewaren. Het Kralingse bos waren we echt maanden niet heen geweest, we zijn weer een paar keer geweest maar met de hitte kunnen we er niet heen, te druk en de parkeerplaatsen worden afgesloten. McDonalds normaal minimaal 1x in de maand en liever nog vaker maar nu ben ik er al maanden niet meer geweest.

Iedereen denkt er anders over

Wat ik vooral merk is dat iedereen er anders over denkt. Een hand weigeren op een verjaardag van een vreemde vind ik meer dan normaal. Zeker als ik zelfs de jarige geen hand heb geschud. Hier werd toch gek naar gekeken. Zelf vind ik het fijn dat ik het niet gedaan heb. Ik kies zelf wie ik aanraak. Toch is het soms enorm lastig. We hadden een crematiedienst, geen handen schudden, dat is niet moeilijk maar toch waren er de knuffels voor de nabestaanden. Hoe kan je iemand met zo veel verdriet laten staan, niet dus. Dit waren wel mensen die met iemand in mijn bubbel omgaat. Mensen die ik meerdere keren in de week zie omdat ik met ze werk. Toch was ik blij dat twee personen negatief testen op covid-19 een paar dagen na de dienst. Hierdoor ging ik met een fijner gevoel naar mijn ouders.

Eindelijk op pad met mijn moeder

Een paar weken mijn ouders niet zien dat was moeilijk. Het was zo fijn ze weer te zien, op afstand maar dat was goed. We gingen van niet zien, van buiten zien, op 6 meter afstand zien naar 1,5 meter afstand zien en toch kwam er weer de dag op 6 meter afstand. De dag dat de afstand weer verder ging dat was moeilijker dan elkaar opeens niet zien. Het moest even, het zekere voor het onzekere. Gelukkig zien we elkaar nu weer op 1,5 meter afstand en ben ik met mijn moeder weer op pad geweest. We zijn even naar een rustig tuincentrum geweest wat plantjes en grond kopen. Lekker samen even rondsnuffelen en daarna nog bij de konijnen en andere dieren kijken. Iets wat we normaal op onze fiets rondje doen. Ik besefte dit moment enorm dat het nu weer kon. Dat mijn moeder weer naast me in de auto mag zitten en we samen mogen zijn.

We zijn er nog lang niet

Het gaat allemaal nog lang duren voor het normaal is, wat het normaal dan ook gaat zijn. Ik besef me zeker wat belangrijk voor me is. Hoe ik mezelf maar ook mijn liefdes wil beschermen en daarom doe ik nog steeds niet alles wat ik normaal deed. Ik heb veel van mijn vrienden nog niet veel gezien. Ik heb Nicole gezien bij Rianne op afstand, terwijl ik haar normaal bijna elke maand zie. Ons groepje vrienden heb ik twee keer gezien en beide keren buiten. Normaal in de zomer zien we elkaar soms bijna elke week. Verder zie ik mijn ouders om de week en mijn schoonouders ook. Verspreid zodat we allen geen risico lopen.

Neem niet alles voor lief, besef je geluk!