Week 24 & 25
Na week 23 was het hier even helemaal stil. Week 24 en 25 kwam een stilte die ik niet verwacht had dat er zou komen. Ik was gestart met lezen in Wraak op ile sordou en was lekker up to date met de blog alleen toen gebeurde er iets wat bijna heel mijn leven stil deed staan. Ik kon niks anders dan me zorgen maken, zorgen en niks doen. Mijn hoofd was alleen maar bezig met Donder thuis en op het werk was ik alleen maar aan het afvinken.
Week 24 startte heel normaal, het was een warme maandag en daarom dachten we dat Donder niet veel at. Maar at hij weinig of at hij niet, zondag hadden we hem ook niet zien eten. De energie snapte we ook wel wij hebben het ook warm. Alleen dat kotsen dat maakt ons ongerust. Morgen halen we even ander eten en dan gaat hij vast lekker eten. Er gaan allemaal gedachtes door je hoofd en je haalt alles voor hem. De auto werd gekeurd en we reden in de avond naar huis om Donder en Mieps eten te geven. We hebben allemaal lekker eten gehaald en zelfs koelmatten waar ze lekker op kunnen liggen. Meneer wil niks weten. Hij draait zijn hoofd om zelfs voor kip in saus.
Naar de dierenarts want dit is niks. Niet eten is niks voor Donder, zo veel kotsen is ook niks voor Donder. Bij de dierenarts krijgt hij een prik. Vraag me niet precies wat voor een prik maar dat moet gaan helpen. De prik werkt niet en de volgende dag mag hij naar de dokter voor een foto van zijn binnenkant. Hierop is zeker wat te zien maar dat moet met een echo beter bekeken worden. Donder eet nog steeds niet uit zichzelf dus gaan ze hem eten voeren. Dwangvoeren.
De volgende dag een echo. Zelf ben ik ondertussen gewoon aan het werk. Gewoon aan het werk kan je het niet noemen. Ik houd mezelf bezig en ben aan het zorgen dat ik alles waarin ik achterloop zo snel mogelijk heb rechtgetrokken. Terwijl ik aan het werk ben houd mijn vriend me up to date. Rond de middag wordt ik gebeld, een videogesprek met de dierenarts. Hij moet geopereerd worden en wel die middag.
De uren die volgen zit ik in spanning. Zal het allemaal goed gaan? Het verlossende telefoontje rijg ik om kwart over 4 en we kunnen hem ophalen. Hij is geopereerd aan zijn darmen. Niet een kleine operatie. Er zat eten in zijn darmen vast en heel veel haar. Donder is een zebra geworden want hij heeft een zebrapakje aan.
Met medicijnen en eten gaan we richting huis. We moeten medicijnen geven, we moeten hem voeren met een spuit en hem in de gaten houden want hij mag niet springen en klimmen. De volgende ochtend kotst hij weer. De controle bij de dokter ging goed nog een injectie. Weer naar huis en na een uur weer naar de dierenarts voor nog meer medicijnen.
24/7 zijn we met Donder bezig. We houden hem in de gaten. Letten op wat hij doet, wat hij eet en zijn reactie erna. Nou eten doet hij niet. Niet uit zichzelf en dwang voeren is geen makkelijke opgave. Zondagavond gaat het mis. Hij kotst zijn eten inclusief medicijnen uit. Op naar het dierenziekenhuis.
Naar het dierenziekenhuis wil je niet. Als je op zondagavond mag komen ben je erg genoeg. In overleg met de arts gaan ze Donder houden. Naar huis zonder mijn vriend. Hartverscheurend om hem achter te laten. Er zijn die avond flink wat tranen over mijn wangen gegaan. Nergens zin in, geen honger, het enige wat we willen is een gezonde Donder. Hoe deze avond was kan ik echt niet omschrijven. Sowieso deze dagen zijn zo onwerkelijk. Waar je allemaal over na moet denken ook al wil je het niet, het moet.
Maandag krijg ik een update. Ze gaan een echo maken, bloed afnemen en waarschijnlijk in de avond een neussonde plaatsen. Thuiskomen zonder Donder die naar me toe loopt is zo vreemd. Gelukkig is Mieps er en toch is het anders. De neussonde wordt niet geplaatst gelukkig want hij ging na een aantal injecties zelf eten. Hierdoor mag hij naar huis op een dinsdag. Met een partij nieuwe medicijnen gaat hij mee naar huis.
Zelf ga ik hem niet halen omdat we alles zo normaal mogelijk willen laten verlopen kom ik thuis om mijn normale tijd. Ik loop de woonkamer in en daar in zijn zebra pakje komt Donder naar me toe lopen. Mijn hart. Zoals elke dag komt hij naar me toe. Nu alleen nog blijer en met extra knuffels aan elkaar.
Het moeilijke is nog niet voorbij
Thuis eet hij ook. Niet veel maar hij eet. De medicijnen gaan erin maar het wordt steeds lastiger, hij is eigenwijzer aan het worden. Het is een zware taak om te zorgen voor een zieke kat. De nachten zijn onrustig, op het werk is het chaotisch, extra werk en ik ben alles aan het afronden om een week vrij te zijn. Helaas dit keer moeten alle activiteiten worden geschrapt want onze volledige zorg gaat naar Donder. Daarnaast heeft het een godsvermogen gekost.
Donderdagavond zitten we weer bij de dierenarts. Hij heeft weer gekotst en dat mag niet. Weer een prik en andere medicijnen. Het houd niet op. Om half 10 in de avond medicijnen erin en dan opeens gaat hij zijn eigen brokjes eten. Bijna twee weken geleden dat hij die heeft aangeraakt. Mijn hart maakt een blijdschapssprongetje.
De dagen die volgen zijn niet gemakkelijk maar hier en daar zien we verbetering. Zaterdag op zondag slaapt hij zelfs bij me in bed. Het was al zo lekker warm maar het maakt hem niks uit hij moet bij me liggen.
Twee weken lang zijn we bezig met Donder en sinds het weekend proberen we weer wat meer voor onszelf te doen. Nu ik vrij ben hebben we daar ook zeker meer de rust voor. Samen zorgen is fijner dan alleen, je hebt meer rust. Ik zelf zeker want naast werken was er geen tijd en energie meer om nog iets mijn hoofd te verzetten. Mijn boek ligt nog op dezelfde plek en ga ik weer oppakken om in te lezen. Donder doet het elke dag een beetje beter. We zijn er zeker nog niet maar we gaan er enorm voor zorgen dat meneer beter wordt. Dit verhaal had zes keer zo lang gekund aangezien we elke dag veel beleefden met Donder maar dit is het kort samengevat.
